Ρεπορτάζ: Σοφία Χρονοπούλου
Στην Ελλάδα του 2013 το κράτος υποχρεώνει τους πολίτες να πληρώνουν επιπρόσθετο φόρο για την κατοικία τους. Η είσπραξή του γίνεται μέσω της ΔΕΗ και όλο αυτό συμβαίνει εν μέσω περικοπών και επαχθών μέτρων και ενώ ήδη οι λογαριασμοί του ρεύματος αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι ουρές που σχηματίζονται για τους διακανονισμούς και την εξόφληση των χρεών στον οργανισμό είναι τεράστιες και η αγανάκτηση έχει τις περισσότερες φορές μετατραπεί σε απόγνωση, αφού η πλειοψηφία αδυνατεί να ανταποκριθεί έστω και στην αποπληρωμή του λογαριασμού.
Μάλλον το κράτος κάτι δεν καταλαβαίνει..! Η ΔΕΗ παρέχει ένα από τα ακριβότερα αγαθά στην Ελλάδα, το ηλεκτρικό ρεύμα. Σε αντιστοιχία με το κόστος του αγαθού περιμένει κανείς τις ανάλογες παροχές, οι οποίες δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Είναι γεγονός ότι η υπηρεσία έχει επιφορτιστεί με την είσπραξη του τέλους των ακινήτων, πράγμα το οποίο δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το έργο της. Το «χαράτσι» όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε σαν τεκμήριο αθωότητας για την αναλγησία της υπηρεσίας, ούτε ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για την απροθυμία των υπαλλήλων της.
Στην ουρά για το ρεύμα
Το πρωί της Δευτέρας, λίγο μετά τις 11.00 η ουρά στο υποκατάστημα της ΔΕΗ του Παγκρατίου αριθμεί πάνω από 100 ανθρώπους, έχοντας καλύψει σχεδόν ένα οικοδομικό τετράγωνο.
Όλοι οι άνθρωποι φαίνονται να περιμένουν υπομονετικά, παρόλο το παράλογο της κατάστασης και μια υπάλληλος security περιφέρεται στον δρόμο για να επέμβει αν και όταν χρειαστεί. Παράλληλα, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζουν κάρτες από επιχειρήσεις που διατίθενται να τακτοποιήσουν την όποια υπόθεση έχει κάποιος στην εν λόγω υπηρεσία, από την αλλαγή στο όνομα του ρολογιού μέχρι τη διακοπή της σύνδεσης.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που περιμένουν θέλουν να ρυθμίσουν κάποιο χρέος ή να τακτοποιήσουν προηγούμενους λογαριασμούς. Σε άλλο όροφο εξυπηρετούνται οι αλλαγές ρολογιών, διακοπές συνδέσεων ή ενάρξεις σύνδεσης. Η έλλειψη οργάνωσης από
μέρους του κράτους είναι φανερή και δημιουργεί ερωτήματα, τη στιγμή που έχει επιφορτίσει την υπηρεσία με μια επιπλέον υποχρέωση, αυτή της είσπραξης του τέλους.
Η απόγνωση, η επίγνωση και η διάγνωση
Μπορεί κανείς να μην γνωρίζεται με το διπλανό του, όμως οι περισσότεροι πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά τους.
Πολλοί από αυτούς δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα τους, για το χαράτσι... ούτε λόγος. Μια γυναίκα κλαίει γιατί χρειάζεται να διακόψει τη σύνδεση έχοντας 3 παιδιά να μεγαλώσει και όντας χήρα.
Ένας κύριος με κουστούμι συζητά μ' έναν αλλοδαπό που φοβάται πως η Ελλάδα θα γίνει σαν την πατρίδα του και δυο νεαροί περιμένουν τη σειρά τους σιωπηλοί. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς που περιμένουν είναι σκυθρωποί, άλλοι κοιτούν κάτω, κάποιοι στο δρόμο και λίγοι είναι εκνευρισμένοι. Όλοι όμως είναι απεγνωσμένοι, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Μια απόγνωση που το κράτος σκορπίζει απλόχερα, αδιάκριτα και χωρίς έλεος, αφήνοντας τους πολίτες να περιμένουν για να πληρώσουν ώρες, δημιουργώντας παρακράτος ανθρώπων που μισθώνονται για να αποφύγει κάποιος την ουρά και διαμορφώνοντας μονοπώλια για να μην υπάρχει διέξοδος.
Μπροστά στα γραφεία των υπαλλήλων που εξυπηρετούν, μετά από πολλή ώρα αναμονής, υπάρχει μια μικρή ανυπομονησία απ' όλους. Το δικαιούνται άλλωστε.
Μια κυρία πλησιάζει ένα γραφείο για να ρωτήσει αν έχει τα σωστά χαρτιά, αλλιώς να μην περιμένει, η υπάλληλος της λέει ότι πρέπει να περιμένει γιατί δεν ξέρει και πρέπει να ψάξει. Δεν γνωρίζει η υπάλληλος και δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να ψάξει. Όλα αυτά γίνονται παρόντος του διευθυντή του τμήματος. Μάλλον είναι και αυτός μέρος του συστήματος, μέρος του κράτους. Έχει και αυτός μεγάλο βαθμό γνώσης και επίγνωσης για το τι συμβαίνει.
Στο διπλανό γραφείο ένας κύριος πλησιάζει και ρωτάει άλλον υπάλληλο αναφορικά με το πρόβλημά του. Η κόρη του ήρθε φοιτήτρια και χρειάζεται να συνδέσει άμεσα το ρεύμα. Η απάντηση είναι αποστομωτική.
«Και επειδή η κόρη σου ήρθε φοιτήτρια πρέπει να σου δώσουμε και ρεύμα;;; Άσε μας άνθρωπε μου, ποια είναι η κόρη σου και ποιος εσύ, που θες και ρεύμα;;; Θα περιμένετε τουλάχιστον 3 με 5 ημέρες».
Ο άνθρωπος απομακρύνεται και περιμένει τη σειρά του, μήπως και μπορέσει να συνεννοηθεί. Να και η διάγνωση… Πρέπει να είσαι κάποιος για να έχεις ρεύμα.
ΦΩΣ…
Στη χώρα του ήλιου και του φωτός, στην κοιτίδα του πολιτισμού και της διανόησης, το ρεύμα ένα από τα ακριβότερα αγαθά δεν είναι πια αυτονόητο για κανέναν.
Το κράτος κατάφερε να κάνει και τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, μια επιχείρηση που θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά επικερδής, να είναι ζημιογόνος. Πληθώρα υπαλλήλων επί χρόνια πληρώνονταν με υπέρογκα ποσά. Μεγάλα προβλήματα στις διαχειρίσεις, γραφειοκρατία και τέλος χαράτσι και υπερτιμολόγηση του αγαθού καθήλωσαν την επιχείρηση.
Οι πολίτες ξεπέρασαν το στάδιο της αγανάκτησης και της αντίδρασης και έφτασαν στο στάδιο της απόγνωσης. Άραγε ποιοι και πόσοι βλέποντας τέτοιες εικόνες θέλουν ακόμα τη ΔΕΗ δημόσια. Πάντως το «φως» θα έπρεπε να είναι ένα αγαθό προσβάσιμο σε όλους. Το κράτος δεν μεριμνά για πολλά, ας μεριμνήσει τουλάχιστον για τα βασικά, για τα απαραίτητα, ή δεν μπορεί ούτε για αυτά;;;
Σε κάθε περίπτωση, πληρώσει δεν πληρώσει κανείς τον λογαριασμό της ΔΕΗ, στον ορίζοντα δεν φαίνεται φως.
http://www.zougla.gr/
Στην Ελλάδα του 2013 το κράτος υποχρεώνει τους πολίτες να πληρώνουν επιπρόσθετο φόρο για την κατοικία τους. Η είσπραξή του γίνεται μέσω της ΔΕΗ και όλο αυτό συμβαίνει εν μέσω περικοπών και επαχθών μέτρων και ενώ ήδη οι λογαριασμοί του ρεύματος αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι ουρές που σχηματίζονται για τους διακανονισμούς και την εξόφληση των χρεών στον οργανισμό είναι τεράστιες και η αγανάκτηση έχει τις περισσότερες φορές μετατραπεί σε απόγνωση, αφού η πλειοψηφία αδυνατεί να ανταποκριθεί έστω και στην αποπληρωμή του λογαριασμού.
Μάλλον το κράτος κάτι δεν καταλαβαίνει..! Η ΔΕΗ παρέχει ένα από τα ακριβότερα αγαθά στην Ελλάδα, το ηλεκτρικό ρεύμα. Σε αντιστοιχία με το κόστος του αγαθού περιμένει κανείς τις ανάλογες παροχές, οι οποίες δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Είναι γεγονός ότι η υπηρεσία έχει επιφορτιστεί με την είσπραξη του τέλους των ακινήτων, πράγμα το οποίο δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το έργο της. Το «χαράτσι» όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε σαν τεκμήριο αθωότητας για την αναλγησία της υπηρεσίας, ούτε ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για την απροθυμία των υπαλλήλων της.
Στην ουρά για το ρεύμα
Το πρωί της Δευτέρας, λίγο μετά τις 11.00 η ουρά στο υποκατάστημα της ΔΕΗ του Παγκρατίου αριθμεί πάνω από 100 ανθρώπους, έχοντας καλύψει σχεδόν ένα οικοδομικό τετράγωνο.
Όλοι οι άνθρωποι φαίνονται να περιμένουν υπομονετικά, παρόλο το παράλογο της κατάστασης και μια υπάλληλος security περιφέρεται στον δρόμο για να επέμβει αν και όταν χρειαστεί. Παράλληλα, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζουν κάρτες από επιχειρήσεις που διατίθενται να τακτοποιήσουν την όποια υπόθεση έχει κάποιος στην εν λόγω υπηρεσία, από την αλλαγή στο όνομα του ρολογιού μέχρι τη διακοπή της σύνδεσης.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που περιμένουν θέλουν να ρυθμίσουν κάποιο χρέος ή να τακτοποιήσουν προηγούμενους λογαριασμούς. Σε άλλο όροφο εξυπηρετούνται οι αλλαγές ρολογιών, διακοπές συνδέσεων ή ενάρξεις σύνδεσης. Η έλλειψη οργάνωσης από
μέρους του κράτους είναι φανερή και δημιουργεί ερωτήματα, τη στιγμή που έχει επιφορτίσει την υπηρεσία με μια επιπλέον υποχρέωση, αυτή της είσπραξης του τέλους.
Η απόγνωση, η επίγνωση και η διάγνωση
Μπορεί κανείς να μην γνωρίζεται με το διπλανό του, όμως οι περισσότεροι πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά τους.
Πολλοί από αυτούς δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα τους, για το χαράτσι... ούτε λόγος. Μια γυναίκα κλαίει γιατί χρειάζεται να διακόψει τη σύνδεση έχοντας 3 παιδιά να μεγαλώσει και όντας χήρα.
Ένας κύριος με κουστούμι συζητά μ' έναν αλλοδαπό που φοβάται πως η Ελλάδα θα γίνει σαν την πατρίδα του και δυο νεαροί περιμένουν τη σειρά τους σιωπηλοί. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς που περιμένουν είναι σκυθρωποί, άλλοι κοιτούν κάτω, κάποιοι στο δρόμο και λίγοι είναι εκνευρισμένοι. Όλοι όμως είναι απεγνωσμένοι, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Μια απόγνωση που το κράτος σκορπίζει απλόχερα, αδιάκριτα και χωρίς έλεος, αφήνοντας τους πολίτες να περιμένουν για να πληρώσουν ώρες, δημιουργώντας παρακράτος ανθρώπων που μισθώνονται για να αποφύγει κάποιος την ουρά και διαμορφώνοντας μονοπώλια για να μην υπάρχει διέξοδος.
Μπροστά στα γραφεία των υπαλλήλων που εξυπηρετούν, μετά από πολλή ώρα αναμονής, υπάρχει μια μικρή ανυπομονησία απ' όλους. Το δικαιούνται άλλωστε.
Μια κυρία πλησιάζει ένα γραφείο για να ρωτήσει αν έχει τα σωστά χαρτιά, αλλιώς να μην περιμένει, η υπάλληλος της λέει ότι πρέπει να περιμένει γιατί δεν ξέρει και πρέπει να ψάξει. Δεν γνωρίζει η υπάλληλος και δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να ψάξει. Όλα αυτά γίνονται παρόντος του διευθυντή του τμήματος. Μάλλον είναι και αυτός μέρος του συστήματος, μέρος του κράτους. Έχει και αυτός μεγάλο βαθμό γνώσης και επίγνωσης για το τι συμβαίνει.
Στο διπλανό γραφείο ένας κύριος πλησιάζει και ρωτάει άλλον υπάλληλο αναφορικά με το πρόβλημά του. Η κόρη του ήρθε φοιτήτρια και χρειάζεται να συνδέσει άμεσα το ρεύμα. Η απάντηση είναι αποστομωτική.
«Και επειδή η κόρη σου ήρθε φοιτήτρια πρέπει να σου δώσουμε και ρεύμα;;; Άσε μας άνθρωπε μου, ποια είναι η κόρη σου και ποιος εσύ, που θες και ρεύμα;;; Θα περιμένετε τουλάχιστον 3 με 5 ημέρες».
Ο άνθρωπος απομακρύνεται και περιμένει τη σειρά του, μήπως και μπορέσει να συνεννοηθεί. Να και η διάγνωση… Πρέπει να είσαι κάποιος για να έχεις ρεύμα.
Στη χώρα του ήλιου και του φωτός, στην κοιτίδα του πολιτισμού και της διανόησης, το ρεύμα ένα από τα ακριβότερα αγαθά δεν είναι πια αυτονόητο για κανέναν.
Το κράτος κατάφερε να κάνει και τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, μια επιχείρηση που θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά επικερδής, να είναι ζημιογόνος. Πληθώρα υπαλλήλων επί χρόνια πληρώνονταν με υπέρογκα ποσά. Μεγάλα προβλήματα στις διαχειρίσεις, γραφειοκρατία και τέλος χαράτσι και υπερτιμολόγηση του αγαθού καθήλωσαν την επιχείρηση.
Οι πολίτες ξεπέρασαν το στάδιο της αγανάκτησης και της αντίδρασης και έφτασαν στο στάδιο της απόγνωσης. Άραγε ποιοι και πόσοι βλέποντας τέτοιες εικόνες θέλουν ακόμα τη ΔΕΗ δημόσια. Πάντως το «φως» θα έπρεπε να είναι ένα αγαθό προσβάσιμο σε όλους. Το κράτος δεν μεριμνά για πολλά, ας μεριμνήσει τουλάχιστον για τα βασικά, για τα απαραίτητα, ή δεν μπορεί ούτε για αυτά;;;
Σε κάθε περίπτωση, πληρώσει δεν πληρώσει κανείς τον λογαριασμό της ΔΕΗ, στον ορίζοντα δεν φαίνεται φως.
http://www.zougla.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου