Επιστολή στον «Ρομπέν των Αθηνών»
Αγαπητέ συνάδελφε «Ρομπέν των Αθηνών»,
Με λένε Αλόνσο, Αλόνσο Κιχάνο, και σου γράφω σε απλό χαρτί γιατί εγώ δεν κατάφερα να «απαλλοτριώσω», από τους πλούσιους εχθρούς, κάποιο μικρό έστω ποσό για να εκδώσω μια πολυτελή ιλουστρασιόν οκτασέλιδη ανακοίνωση.
Θέλω να με συχωρέσεις, αγαπητέ Ρόμπ, που δεν μπόρεσα να αποβάλω την μικροαστική μου συνείδηση και συμπεριφέρθηκα ως μοιραίο ανθρωπάκι, αγωνιζόμενος και ενημερώνοντας τους συντρόφους μου για τα δεινά που τους έχουν επιβάλει τα ντόπια και ξένα «μνημονιακά» συμφέροντα, που ασχολήθηκα, όπως νομίζεις, με το τομάρι μου και μόνο.
Ίσως πράγματι έκανα λάθος που νόμιζα πως οι μεγάλοι λευκοί ανεμόμυλοι ήταν τεράστιοι εχθρικοί γίγαντες και παράλληλα ξέχασα πως «οι γερμανοί είναι φίλοι μας…».
Ίσως κακώς πίστεψα, προς στιγμήν, πως υπήρξαν κακοί και ριψάσπιδες συμπολεμιστές μου, που έδωσαν την ψυχή τους για λίγα εσκούδος.
Όμως στα μάτια μου, ο δρόμος είναι γεμάτος γίγαντες, δαίμονες, δράκους και πονηρούς ανθρώπους που λεηλατούν τη χώρα, κι έτσι θεωρώ καθήκον και υποχρέωση να γράφω να λέω και να πράττω ότι εγώ νομίζω σωστό για το συμφέρον των συντρόφων μου.
Φίλε μου, οφείλω όμως να σε ενημερώσω αν δεν το ξέρεις, πως και το δικό σου «δάσος του Σέργουντ» έχει γεμίσει κακούς και απαράδεκτους «τοξότες», όχι απλούς μικροαστούς και μικρόψυχους, αλλά αρπακτικά και κοράκια που θέλουν μόνο να γεμίσουν το στομάχι τους, να κρατήσουν με νύχια και με ράμφος, το καθένα το δικό του «δέντρο».
Αν όπως δηλώνεις, φίλε Ρομπέν, είσαι καθαρός και αγωνιστής, θέλω να σε δω απέναντι στο «Σερίφη του Νότιγχαμ», να ρίχνεις καθημερινά τα βέλη σου σε ευθεία γραμμή κι όχι στους αγωνιούντες συναδέλφους, που ανησυχούν για το αβέβαιο και ζοφερό τους μέλλον.
Βγες απ’ το δάσος, ενημέρωσέ τους, εμψύχωσέ τους, μίλα στην καρδιά τους. Αν δεν το κάνεις, είναι η τελευταία σου ευκαιρία, η ίδια η ζωή δεν θα στο συγχωρέσει.
Να σου θυμίσω πως τα όπλα του πολεμιστή είναι οι αρετές, οι ξεχασμένες και παραγκωνισμένες.
Εγώ θα παραμείνω να παλεύω, με το φίλο μου Σάντσο και λιγοστούς συντρόφους, ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς, μέχρι να γίνουμε χιλιάδες…
Σας χαιρετώ,
κόμη Ρόμπιν του Λόξλεϊ,
Αλόνσο Κιχάνο ή Δον Κιχότε δε λα Μάντσα
«Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας»
Υ.Γ.: Της «Μάντσας» κι όχι της «Μάσας», προς αποφυγήν παρεξηγήσεων…
Don Quixote de la Mancha
Αγαπητέ συνάδελφε «Ρομπέν των Αθηνών»,
Με λένε Αλόνσο, Αλόνσο Κιχάνο, και σου γράφω σε απλό χαρτί γιατί εγώ δεν κατάφερα να «απαλλοτριώσω», από τους πλούσιους εχθρούς, κάποιο μικρό έστω ποσό για να εκδώσω μια πολυτελή ιλουστρασιόν οκτασέλιδη ανακοίνωση.
Θέλω να με συχωρέσεις, αγαπητέ Ρόμπ, που δεν μπόρεσα να αποβάλω την μικροαστική μου συνείδηση και συμπεριφέρθηκα ως μοιραίο ανθρωπάκι, αγωνιζόμενος και ενημερώνοντας τους συντρόφους μου για τα δεινά που τους έχουν επιβάλει τα ντόπια και ξένα «μνημονιακά» συμφέροντα, που ασχολήθηκα, όπως νομίζεις, με το τομάρι μου και μόνο.
Ίσως πράγματι έκανα λάθος που νόμιζα πως οι μεγάλοι λευκοί ανεμόμυλοι ήταν τεράστιοι εχθρικοί γίγαντες και παράλληλα ξέχασα πως «οι γερμανοί είναι φίλοι μας…».
Ίσως κακώς πίστεψα, προς στιγμήν, πως υπήρξαν κακοί και ριψάσπιδες συμπολεμιστές μου, που έδωσαν την ψυχή τους για λίγα εσκούδος.
Όμως στα μάτια μου, ο δρόμος είναι γεμάτος γίγαντες, δαίμονες, δράκους και πονηρούς ανθρώπους που λεηλατούν τη χώρα, κι έτσι θεωρώ καθήκον και υποχρέωση να γράφω να λέω και να πράττω ότι εγώ νομίζω σωστό για το συμφέρον των συντρόφων μου.
Φίλε μου, οφείλω όμως να σε ενημερώσω αν δεν το ξέρεις, πως και το δικό σου «δάσος του Σέργουντ» έχει γεμίσει κακούς και απαράδεκτους «τοξότες», όχι απλούς μικροαστούς και μικρόψυχους, αλλά αρπακτικά και κοράκια που θέλουν μόνο να γεμίσουν το στομάχι τους, να κρατήσουν με νύχια και με ράμφος, το καθένα το δικό του «δέντρο».
Αν όπως δηλώνεις, φίλε Ρομπέν, είσαι καθαρός και αγωνιστής, θέλω να σε δω απέναντι στο «Σερίφη του Νότιγχαμ», να ρίχνεις καθημερινά τα βέλη σου σε ευθεία γραμμή κι όχι στους αγωνιούντες συναδέλφους, που ανησυχούν για το αβέβαιο και ζοφερό τους μέλλον.
Βγες απ’ το δάσος, ενημέρωσέ τους, εμψύχωσέ τους, μίλα στην καρδιά τους. Αν δεν το κάνεις, είναι η τελευταία σου ευκαιρία, η ίδια η ζωή δεν θα στο συγχωρέσει.
Να σου θυμίσω πως τα όπλα του πολεμιστή είναι οι αρετές, οι ξεχασμένες και παραγκωνισμένες.
Εγώ θα παραμείνω να παλεύω, με το φίλο μου Σάντσο και λιγοστούς συντρόφους, ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς, μέχρι να γίνουμε χιλιάδες…
Σας χαιρετώ,
κόμη Ρόμπιν του Λόξλεϊ,
Αλόνσο Κιχάνο ή Δον Κιχότε δε λα Μάντσα
«Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας»
Υ.Γ.: Της «Μάντσας» κι όχι της «Μάσας», προς αποφυγήν παρεξηγήσεων…
Don Quixote de la Mancha
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου