Της ΛΙΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥ*
Η συζήτηση για το παρόν και το μέλλον των συνδικάτων, αναζωπυρώνεται κάθε φορά, παράλληλα με τον βαθμό της παρέμβασής τους. Μια συζήτηση ασφαλώς αναγκαία και απαραίτητη για τα ίδια, την εργατική τάξη, την κοινωνία. Οι αφετηρίες βέβαια δεν είναι κοινές, η προσέγγιση του σ. κ. γίνεται από δύο αντίθετους πόλους.
Ο ένας πόλος είναι από τη πλευρά της κυβέρνησης, του πολιτικού-οικονομικού κατεστημένου, με πρωτεύοντα τον ρόλο των ΜΜΕ στα οποία έχει ανατεθεί, μέρος του σχεδιασμού αποδόμησης και καταστροφής των συνδικάτων και της συλλογικής δράσης. Έτσι τη μια διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους που το σ.κ. τολμά να έχει ρόλο σε ότι απασχολεί την κοινωνία και υπερασπίζεται δημόσια κοινωνικά αγαθά (δείτε ΔΕΗ) και την άλλη καλείται σε κοινωνικούς διαλόγους-του παραχωρείται το δικαίωμα να παρεμβαίνει, με την προϋπόθεση όμως, ότι λειτουργεί ως «κοινωνικός εταίρος» και μόνο. Η ανοχή τους στο δικαίωμα αυτό παύει, όταν διαρρηγνύεται η σχέση του «κοινωνικού εταίρου» και μετατρέπεται σε υπερασπιστή των κοινωνικών καταχτήσεων και των εργαζομένων.
Τότε τα συνδικάτα μετατρέπονται, από συλλογικότητες σε άτομα-συνδικαλιστές που προκαλούν όλα τα δεινά της χώρας, υπερβαίνουν των καθηκόντων τους! αναλαμβάνουν ρόλους που δεν τους ανήκουν (δηλαδή υπερασπίζονται καταχτήσεις), παρουσιάζονται ως άτομα που μάλλον πρέπει να επικηρυχθούν, που προσοχή κίνδυνος μη τους πλησιάζετε!
Κάθε φορά που τα συνδικάτα κινητοποιούνται μετατρέπονται αυτόματα σε συντεχνίες, συκοφαντούνται, διαπομπεύονται για να απομονωθούν και αποδυναμωθούν όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις. Τα Λοιδορούν, διαπομπεύουν, συκοφαντούν, παραποιούν, με μοναδικό στόχο να τα πλήξουν, να τα απαξιώσουν και να εμποδίσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης σε αυτά, αλλά και συνολικά να πλήξουν την αξία της συλλογική δράσης.
Τους φοβίζει τόσο πολύ η συλλογική δράση και η επιβεβαίωσή της, που όλοι είδαμε τον πανικό τους, όταν τα κινήματα της ανυπακοής ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, βρήκαν πολύ σύντομα αποδοχή στη κοινωνία, αποκτούσαν λαϊκό έρεισμα, εξασφάλιζαν πλατύτητα συμμετοχής, αποκτούσαν μαζικά χαρακτηριστικά και σήκωναν πολλές φορές με επιτυχία, την πολιτική αντιπαράθεση, αποκαλύπτοντας τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων και ανάλγητων πολιτικών της κυβέρνησης και της τρόικας.
Στα ΜΜΕ έχει ανατεθεί η εργολαβία «διαφώτισης» του λαού και των εργαζόμενων, ότι για όλα τα δεινά της χώρας, υπεύθυνα είναι τα συνδικάτα και όχι βεβαίως οι νεοφιλελεύθερες και αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης και τρόικας.
Η άλλη αφετηρία- πόλος είναι αυτή του ίδιου του κινήματος, που πολύ σωστά αναζητεί τους δρόμους της ανασυγκρότησης και αναζωογόνησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Μια αναζήτηση που έχει καθυστερήσει, παρά τις προσπάθειες που υπήρξαν, αλλά πρέπει να γίνει, με τόλμη, ειλικρίνεια, αυτοκριτική, αλλά κυρίως να την σφραγίσει ταξική και πολιτική ωριμότητα.
Στην αναζήτηση πως θα χτίσουμε το μέλλον των συνδικάτων, υπάρχουν πολύ πλούσια υλικά να χρησιμοποιήσουμε. Έχουμε τις ιστορικές ρίζες, τις λαμπρές σελίδες με τις εμπειρίες του εργατικού κινήματος που πρέπει να τις παντρέψουμε με τις νέες εμπειρίες, τις σημερινές ανάγκες, με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί.
Εκεί που άλλοι νόμιζαν, ή πολλοί ήλπιζαν και επιδίωκαν, ότι έχει έρθει το τέλος των συνδικάτων, το τέλος των συλλογικών οραμάτων και αξιών, σήμερα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι τα συνδικάτα είναι εδώ.
Παλεύουν να θεραπεύσουν ως πολυτραυματίες σειρά ασθενειών, την αδράνεια της νάρκωσης, της αυταπάτης, της ατροφίας, την παραζάλη της περιχαράκωσης και των ανέξοδων εσωτερικών διαγκωνισμών, την αδιέξοδη κομματική υπεροχή, την ανοχή, την αποτυχημένη προσήλωση στους ψευτορεαλισμούς, αφήνοντας πίσω όσους έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν την υποταγή και τη συμπόρευση.
Αυτά τα συνδικάτα έδειξαν ότι είναι εδώ! Και μπορούν να ξαναβρούν τα υλικά της κίνησης, των συνελεύσεων, της διαρκούς και ζωντανής επαφής με τους εργαζόμενους, των συλλογικών αποφάσεων, της ένταξης και ενεργοποίησης των ίδιων των εργαζομένων και όχι της ανάθεσης, των πολύμορφων δράσεων, των ακτιβισμών αλλά και των σκληρών και επίπονων αγώνων με πολυήμερες απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις.
Προχωρούν και αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο και σαφή ρόλο για τις εργατικές, κοινωνικές, πολιτικές εξελίξεις, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μπορούν να υπερβούν και να αναλάβουν το ρόλο που ανήκει στο πολιτικό κίνημα. Το οποίο οφείλει να ξεπεράσει τα ελλείμματά του, να πάψει να εγκαλεί και να αναμένει άλλους και να γίνεται απλά και μόνο ο εκφωνητής και ο αντιπρόσωπος ώριμων πια πολιτικών προσταγμάτων της εποχής.
Αυτά τα Συνδικάτα με τα γνωστά σε όλους μας προβλήματα και παθογένειες, έβαλαν τη σφραγίδα τους στους αγώνες του καλοκαιριού και με την 48ωρη Απεργία του Ιούνη, την καταλυτική, συντεταγμένη και οργανωμένη παρουσία τους στο Σύνταγμα, ενίσχυσαν το ρεύμα του ξεσηκωμού και της αυτοπεποίθησης ότι το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.
Επέδρασαν με τη δυνατότητά τους για συντονισμένη και οργανωμένη δράση να παρθούν πρωτοβουλίες σύνδεσης των κινημάτων ανυπακοής με το σ.κ. και το ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ πολιτικοποίησε τον αγώνα όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά αντήχησε σε όλη τη χώρα και συνέβαλε ώστε σήμερα ο πολιτικός λόγος των συνδικάτων να έχει ωριμάσει ακόμη πιο πολύ.
Το αποτέλεσμα το ζούμε όλοι σήμερα, με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, με την μεγαλύτερη Απεργία που έχουμε δει μεταπολιτευτικά, με την συγκλονιστική και πρωτόγνωρη παρουσία εργαζομένων, νεολαίας, λαού για δύο ημέρες στους δρόμους.
Στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ μαζικού, ταξικού, αγωνιστικού εργατικού κινήματος υπάρχει ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.
Είναι η πεισματική επιμονή στη κοινή συλλογική δράση, στο σχεδιασμό της κλιμάκωσης που εξασφαλίζει πλατύτερη συμμετοχή, η επιστροφή στα κύτταρα των συνδικάτων που είναι η βάση των εργαζομένων, η ενεργοποίηση και όχι η εκπροσώπηση, η προστασία της δημοκρατικής λειτουργίας στο εσωτερικό, είναι στοιχεία που αποκτούν υπεροχή, ρηγματώνουν και ταλαντεύουν έστω και με παλινδρομήσεις διαφορετικές επιλογές, που βρίσκουν αποδοχή στους εργαζόμενους και τους επανασυνδέουν με τη λειτουργία και δράση των συνδικάτων.
Το τελευταίο διάστημα παρά τις δυσκολίες, διακρίνουμε στο σ.κ. μικρά ενωτικά αγωνιστικά βήματα τα οποία ανησυχούν και φοβίζουν, έτσι καλέστηκαν οι ειδικές δυνάμεις να τα διαλύσουν.
Αυτός ο μονόδρομος πρέπει να χτιστεί με υψηλό τείχος προστασίας, για να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να μετατρέπουν τους μεγάλους εργατικούς αγώνες σε γεφύρι της Άρτας του μαζικού κινήματος, που το χτίζουμε μέρα- τη μέρα και το γκρεμίζουν σε μία ώρα με απώλειες και θύματα. Δεν θολώνει η ματιά μας και το μυαλό μας, ότι ο αντίπαλος βρίσκεται στην άλλη όχθη.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των ημερών μας, δεν προέκυψαν από το πουθενά, αυτή η γραμμή του αγώνα σχηματίστηκε με μικρές κουκίδες που πύκνωναν και σχημάτισαν τη γραμμή και έχουμε χρέος, με ωριμότητα και ψυχραιμία να την συνεχίσουμε.
*Η Λία Φράγκου είναι μέλος της Γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου