Οι Έλληνες εργαζόμενοι, όπως και όλου του κόσμου, χρειάζονται
συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Χρειάζονται σωματεία που θα διαπραγματευτούν τα αιτήματά τους και δε θα αφεθούν βορά στις ορέξεις των εργοδοτών, είτε αυτοί είναι ιδιώτες είτε το κράτος.
Χρειάζονται όμως συνδικαλιστικά όργανα που δε θα κοροϊδεύουν. Που δε θα είναι εφαλτήριο για βουλευτικές θέσεις και δεν θα αποτελούν το μακρύ χέρι των κομμάτων.
Τα τελευταία χρόνια οι συνδικαλιστές από όλους σχεδόν τους κλάδους εξευτέλισαν το εργατικό κίνημα.
Πρόεδροι σωματείων έγιναν βουλευτές και υπουργοί ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν και τι πρέσβευαν. Άλλοι έγιναν κομματικά στελέχη πήραν ακριβοπληρωμένες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό στην πλάτη των εργαζόμενων που τους εξέλεγαν.
Συνδικαλιστές μπλε, πράσινοι, κόκκινοι προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά αφού πλέον κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Φωτόπουλοι, Πρωτόπαππες, Παναγόπουλοι, Παπαχρήστοι, Μανώληδες, Στρατούληδες και οποιοιδήποτε με τα ίδια χαρακτηριστικά κατάφεραν να διαλύσουν το εργατικό κίνημα το οποίο είναι πλέον έρμαιο στα χέρια του κάθε αφεντικού.
Μαζί μ’ αυτούς και οι εργοδότες οι οποίοι αντί να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας, προσπαθούσαν απλά πώς να τα έχουν καλά με τους συνδικαλιστές ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα να γεμίζουν τις τσέπες τους με χρήμα, και μάλιστα χωρίς αντίσταση από τους εργαζόμενους.
Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς τους εργοδότες έγιναν «κουκουλοφόροι» και πήγαν στην τρόικα καρφώνοντας διάφορα πράγματα και απαιτώντας επώδυνες για τους εργαζόμενους αλλαγές. Έτσι, δήθεν απαιτήσεις της τρόικας που καταβαράθρωσαν τις εργασιακές σχέσεις ήταν κρυφές επιθυμίες εργοδοτών όπως ο… μαρξιστής Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος των βιομηχάνων χωρίς βιομηχανία. Ήρθε λοιπόν η κρίση για να τελειώσει τον συνδικαλισμό όπως τον ξέραμε. Κανείς πλέον δεν εκπροσωπεί κανέναν και κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Και είναι ευχής έργο που τρεις από τους τέσσερις εργοδότες υπέγραψαν με τους εργαζόμενους νέα σύμβαση. Ίσως είναι η αρχή για μια ραγδαία αλλαγή στο συνδικαλιστικό κλάδο. Το είπε άλλωστε και ο πρόεδρος των εμπόρων, Β. Κορκίδης για τη στάση του ΣΕΒ. Είπε ότι οι βιομήχανοι έχασαν την πρωτοκαθεδρία στον τομέα των εργοδοτών κι αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή.
Από την άλλη, η επίθεση της ΟΛΜΕ κατά της ΑΔΕΔΥ και ο προπηλακισμός του αντιπροέδρου κ. Αντωνάκου, πρώην συνδικαλιστή των δασκάλων, δείχνει ότι υπάρχει σοβαρή διάσπαση στο χώρο. Αποτέλεσμα φυσικά των ψεύτικων και ανειλικρινών πολιτικών των συνδικαλιστών εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων στα επίπεδα του παρελθόντος, η αύξηση του εισοδήματος και η διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας είναι σημάδια ανάπτυξης της χώρας.
Και πρέπει όλοι να συμβάλουν σ’ αυτό. Και οι εργαζόμενοι διεκδικώντας σοβαρά αιτήματα που να έχουν σχέση με τη κατάσταση της χώρας και οι εργοδότες που πρέπει να αντιληφθούν ότι με «πεθαμένους» εργαζόμενους θα βγουν και οι ίδιοι χαμένοι. Πάντως, ο συνδικαλισμός που ξέραμε έχει πια τελειώσει.
http://www.antinews.gr
Πρόεδροι σωματείων έγιναν βουλευτές και υπουργοί ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν και τι πρέσβευαν. Άλλοι έγιναν κομματικά στελέχη πήραν ακριβοπληρωμένες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό στην πλάτη των εργαζόμενων που τους εξέλεγαν.
Συνδικαλιστές μπλε, πράσινοι, κόκκινοι προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά αφού πλέον κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Φωτόπουλοι, Πρωτόπαππες, Παναγόπουλοι, Παπαχρήστοι, Μανώληδες, Στρατούληδες και οποιοιδήποτε με τα ίδια χαρακτηριστικά κατάφεραν να διαλύσουν το εργατικό κίνημα το οποίο είναι πλέον έρμαιο στα χέρια του κάθε αφεντικού.
Μαζί μ’ αυτούς και οι εργοδότες οι οποίοι αντί να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας, προσπαθούσαν απλά πώς να τα έχουν καλά με τους συνδικαλιστές ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα να γεμίζουν τις τσέπες τους με χρήμα, και μάλιστα χωρίς αντίσταση από τους εργαζόμενους.
Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς τους εργοδότες έγιναν «κουκουλοφόροι» και πήγαν στην τρόικα καρφώνοντας διάφορα πράγματα και απαιτώντας επώδυνες για τους εργαζόμενους αλλαγές. Έτσι, δήθεν απαιτήσεις της τρόικας που καταβαράθρωσαν τις εργασιακές σχέσεις ήταν κρυφές επιθυμίες εργοδοτών όπως ο… μαρξιστής Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος των βιομηχάνων χωρίς βιομηχανία. Ήρθε λοιπόν η κρίση για να τελειώσει τον συνδικαλισμό όπως τον ξέραμε. Κανείς πλέον δεν εκπροσωπεί κανέναν και κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Και είναι ευχής έργο που τρεις από τους τέσσερις εργοδότες υπέγραψαν με τους εργαζόμενους νέα σύμβαση. Ίσως είναι η αρχή για μια ραγδαία αλλαγή στο συνδικαλιστικό κλάδο. Το είπε άλλωστε και ο πρόεδρος των εμπόρων, Β. Κορκίδης για τη στάση του ΣΕΒ. Είπε ότι οι βιομήχανοι έχασαν την πρωτοκαθεδρία στον τομέα των εργοδοτών κι αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή.
Από την άλλη, η επίθεση της ΟΛΜΕ κατά της ΑΔΕΔΥ και ο προπηλακισμός του αντιπροέδρου κ. Αντωνάκου, πρώην συνδικαλιστή των δασκάλων, δείχνει ότι υπάρχει σοβαρή διάσπαση στο χώρο. Αποτέλεσμα φυσικά των ψεύτικων και ανειλικρινών πολιτικών των συνδικαλιστών εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων στα επίπεδα του παρελθόντος, η αύξηση του εισοδήματος και η διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας είναι σημάδια ανάπτυξης της χώρας.
Και πρέπει όλοι να συμβάλουν σ’ αυτό. Και οι εργαζόμενοι διεκδικώντας σοβαρά αιτήματα που να έχουν σχέση με τη κατάσταση της χώρας και οι εργοδότες που πρέπει να αντιληφθούν ότι με «πεθαμένους» εργαζόμενους θα βγουν και οι ίδιοι χαμένοι. Πάντως, ο συνδικαλισμός που ξέραμε έχει πια τελειώσει.
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου