ΔΑΚΕ:Δυναμική επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων για οριστική έξοδο από την κρίση

Η συνέχιση του λάθους θα έχει ως αποτέλεσμα το

“διαζύγιο” από την κοινωνία  - 78η ΔΕΘ

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

Τρεισήμισι σχεδόν χρόνια μετά την υπογραφή του 1ου

Μνημονίου, η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ανατροφοδοτούμενη και διαρκώς εντεινόμενη διαδικασία ύφεσης και κοινωνικής ασφυξίας.

Οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται καθώς υπονομεύονται από την ίδια την αρχιτεκτονική του “Προγράμματος”, την ώρα που οι Έλληνες πολίτες βιώνουν μια πρωτόγνωρη δοκιμασία εξαντλώντας κάθε περιθώριο ανοχής και αντοχής.

Το δημόσιο χρέος παραμένει μη βιώσιμο διατηρώντας την “παγίδα χρεοκοπίας” ενώ η εκτόξευση του “κοινωνικού ελλείμματος” διαμορφώνει συνθήκες βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης.

Οι ακολουθούμενες πολιτικές της ακραίας λιτότητας οδηγούν σε ραγδαία συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης (μείωση όγκου παραγωγής κατά 23.5%) και σε μια δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου που απομακρύνει οριστικά την προοπτική πραγματικής σύγκλησης, με το σχετικό δείκτη να οπισθοχωρεί στο επίπεδο του 1964.

Το “δόγμα” της εσωτερικής υποτίμησης που συνιστά το “βραχίονα” των επιβαλλόμενων μέτρων συνθέτει ένα ζοφερό περιβάλλον αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, αποεπένδυσης της ελληνικής οικονομίας και κατάρρευσης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας δημιουργώντας όρους “επιστροφής” σε παρελθοντικές δεκαετίες.

Είναι ενδεικτικό πως το απόθεμα παγίου κεφαλαίου της χώρας μειώνεται την τριετία 2011-2013 για πρώτη φόρα από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου θα κυμαίνονται στο τέλος του 2013 σε ποσά ανάλογα του 1994.

Η ανεργία, με την απώλεια 1 και πλέον εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, εξελίσσεται σε μάστιγα περιθωριοποίησης του πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού και “γυρίζει” στο μακρυνό 1961. Οι νέοι μας αναζητούν την τύχη τους στη μετανάστευση προκειμένου να μην αποτελέσουν μέλη μιας “χαμένης γενιάς”.

Τα “λουκέτα” είναι καθημερινό και μαζικό φαινόμενο σε μια “στεγνή” από ρευστότητα αγορά, με τις τράπεζες παρά τα 233 δις € των ανακεφαλαιοποιήσεων να κρατούν κλειστή τη “στρόφιγγα” του δανεισμού.

Η Τρόικα εμμένει στη μυωπική και αδιέξοδη ταύτιση της ανταγωνιστικότητας με το μοναδιαίο κόστος εργασίας αγνοώντας τη διάσταση της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, αλλά και τις καταστροφικές της επιπτώσεις τόσο στην παραγωγικότητα που μειώνεται κατά 5.1%, όσο και σε κρίσιμα μακροοικονομικά μεγέθη.

Τεράστια είναι η “συμβολή” της ανάλγητης αυτής ιδεοληψίας στην υποχώρηση του ΑΕΠ κατά 25% και στη βίαιη αποδυνάμωση της πραγματικής οικονομίας συνολικότερα.

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα “μόνιμα” και “νόμιμα” φορολογικά υποζύγια, καλούνται για μια ακόμη φορά να σηκώσουν το δυσβάσταχτο βάρος της δημοσιονομική προσαρμογής αντιμετωπίζοντας το “δίπολο” του σημαντικού περιορισμού των εισοδημάτων τους και της δραστικής αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης.

Η μείωση των αποδοχών από την εργασία κατά 37 δις € σφραγίζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά αναδιανομή πλούτου σε βάρος των εργαζομένων διογκώνοντας μεταξύ άλλων και το ήδη εκτεταμένο πρόβλημα της υπερχρέωσης των νοικοκυριών που ζουν καθημερινά με τον τρόμο των κατασχέσεων και τον εφιάλτη των πλειστηριασμών.

Από τη σύναψη της πρώτης δανειακής σύμβασης, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων προβάλει ως μόνιμο “προαπαιτούμενο” χρηματοδότησης της Ελλάδας με προφανή στόχο τη μετατροπή της σε χώρα φθηνού εργασιακού κόστους. Κάθε επόμενη δόση συνδέεται με διαλυτικές παρεμβάσεις στον πυρήνα του εργατικού δικαίου και απαιτήσεις αποδόμησης του Συστήματος Συλλογικών Διαπραγματεύσεων που παραβιάζουν το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και Διεθνείς Συμβάσεις.

Η κρίση δανεισμού μεταλλάσσεται σε περιστολή κεκτημένων κοινωνικών δικαιωμάτων και το δημοσιονομικό έλλειμμα σε “πλεόνασμα” κοινωνικής αδικίας και ανισότητας. Η σύγκληση των πραγματικών μισθών έναντι του μέσου όρου της ΕΕ των 15 έχει οπισθοχωρήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980.

Η απαξίωση της εργασίας επιφέρει εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες στη διαβίωση των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, στην συγκομιδή των φορολογικών εσόδων και στη διασφάλιση της βιωσιμότητας του Ασφαλιστικού Συστήματος με την απώλεια εισφορών από τους μειωμένους μισθούς και την “άνθιση” της μαύρης εργασίας που υπολογίζεται στο 38%. Ταυτόχρονα εμφανίζει ολέθριες προεκτάσεις στην ανάκαμψη της οικονομίας συντηρώντας την περιδίνησή της στο φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Με την εγχώρια ζήτηση να περιορίζεται κατά 31.3% σε σχέση με το 2009 και την αγοραστική δύναμη του κόσμου της εργασίας κατά 37.2% (αναμένεται να αγγίξει το 50% στο τέλος του 2014) τα αναπτυξιακά αδιέξοδα μεγαλώνουν και το “κοινωνικό πουθενά” επεκτείνεται πάνω στα ελληνικά σπίτια.

Η πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης γίνεται “πολυτέλεια” για μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας ενώ η “επιστράτευση” τροφίμων περασμένης ημερομηνίας φανερώνει την όξυνση της υλικής υστέρησης ακόμη και σε αυτούς που μέχρι χθες θεωρούνταν νοικοκυραίοι.

Παρά την κατακρήμνιση των μισθών, ο δείκτης τιμών καταναλωτή ενισχύεται την τελευταία τετραετία κατά 7.6% καταγράφοντας μια ακόμη αποτυχία της εσωτερικής υποτίμησης, καθώς και την αδυναμία προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων που θα απελευθερώσουν τη λειτουργία της αγοράς από τις στρεβλώσεις των μονοπωλιακών ή ολιγοπωλιακών καταστάσεων και των καρτέλ.

Όταν η ανάγκη για κοινωνική προστασία είναι πιο έκδηλη από ποτέ, η περικοπή κοινωνικών δαπανών κατά 26.99% (ασφάλιση, συντάξεις, υγεία, εκπαίδευση, προνοιακές μεταβιβάσεις κ.α.) και η αποδιάρθρωση των κοινωνικών δομών (π.χ. δομές συμφιλίωσης επαγγελματικής με οικογενειακή ζωή, υπηρεσίες συλλογικής φροντίδας και ανατροφής παιδιών προσχολικής ηλικίας) που επιλέγεται ως πρωταρχικό μέλημα της κυβερνητικής πολιτικής σηματοδοτούν το θλιβερό “πέρασμα” από το κράτος πρόνοιας στο “κράτος φιλανθρωπίας”. Το διαγραφόμενο “χάσμα” ανάμεσα στην καχεκτική προσφορά κοινωνικής προστασίας και την εκρηκτική ζήτηση αποτελεί μια “βραδυφλεγή βόμβα” στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, ικανή να πυροδοτήσει κοινωνικές αναταραχές.

                                                    

                                                  2010 2011 2012 2013
Ρυθμός Εξέλιξης ΑΕΠ Πρόβλεψη -4,0 -2,6 1,1 2,1
Πραγματικότητα -4,9 -7,1 -6,4 -5
Ποσοστό Ανεργίας Πρόβλεψη 11,8 14,6 14,8 14,3
Πραγματικότητα 12,6 17,7 24,3 27,0
Συνολική Εγχώρια Ζήτηση Πρόβλεψη -6,5 -5,3 0,2 1,7
Πραγματικότητα -8,3 -9,3 -9,8 ----
Δημοσιονομικό Ισοζύγιο,
ως ποσοστό του ΑΕΠ Πρόβλεψη -7,9 -7,3 -6,2 -4,7
Πραγματικότητα -10,8 -9,6 -10 -3,8*
Πρωτογενές Ισοζύγιο, 
ως ποσοστό του ΑΕΠ Πρόβλεψη -2,2 -0,8 1,0 3,0
Πραγματικότητα -4,9 -2,4 -5 0*
Δημόσιο Χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ Πρόβλεψη 130 139 144 144
Πραγματικότητα 148,3 170,3 156,9 175,2

Μεγέθη Εξέλιξη 2009 - 2013
Αγοραστική Δύναμη Μισθωτών -37,2%
Εγχώρια Ζήτηση -31,3%
Παραγωγικότητα -5,1%
Κοινωνικές Δαπάνες -26,99%
Όγκος Παραγωγής -23,5%
Δείκτης Τιμών Καταναλωτή +7,6%

  

ΑΛΛΑΓΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Είναι πλέον ξεκάθαρο και από την πορεία του συνόλου των μακροοικονομικών μεγεθών ότι η εσωτερική υποτίμηση αποτελεί τη “λάθος συνταγή” για την υπέρβαση της πολυεπίπεδης κρίσης, όπως “ομολογούν” κυνικά και οι ίδιοι οι εμπνευστές της.

Τα Μνημόνια είναι αναποτελεσματικές “λογιστικές συνθήκες” που (ανα)παράγουν αδιέξοδα και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν ιδεολογική βάση για την άσκηση πολιτικών που θα εγγυηθούν την επάνοδο της χώρας μας στις “ράγιες” της ανάκαμψης και της ευημερίας.

Η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή δεν ταυτίζεται ούτε προϋποθέτει την ακραία δημοσιονομική λιτότητα.

Οι πρακτικές της “κοινωνικοποίησης” των ζημιών και της “ιδιωτικοποίησης” των κερδών οδηγούν την Ελλάδα στην “ξέρα” προσδίδοντάς της τα σαφή χαρακτηριστικά ενός υπανάπτυκτου κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού.

Απαιτείται, λοιπόν, ένα νέο ανθρωποκεντρικό αναπτυξιακό υπόδειγμα που θα συνδυάζει με το βέλτιστο δυνατό τρόπο την κοινωνική δικαιοσύνη με την ανταγωνιστικότητα ενώ θα εκμεταλλεύεται στο ακέραιο τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα μέσα από ένα σύγχρονο πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση αυτής της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης έχει ως “αφετηρία εκκίνησης” τη δυναμική επαναδιαπραγμάτευση των επαχθών όρων των Δανειακών Συμβάσεων για:

• Τη διεκδίκηση της άμεσης απομείωσης χρέους ώστε αυτό να καταστεί εξυπηρετήσιμο, καθώς η μη βιωσιμότητά του εντείνει τη χρηματοπιστωτική αβεβαιότητα και αποδυναμώνει κάθε εγχείρημα ανάπτυξης διαταράσσοντας την κοινωνική συνοχή.

• Την επαναφορά των εργασιακών σχέσεων και του Συστήματος ....
Συλλογικών Διαπραγματεύσεων στην προ Μνημονίων εποχή για την αποκατάσταση της τάξης των κοινωνικών αναγκών, τη σταθεροποίηση της εγχώριας ζήτησης, την αύξηση της απασχόλησης, της παραγωγικότητας και των αμοιβών της εργασίας που συντελούν δραστικά στην ανάσχεση της ύφεσης. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο η ενδεχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 € θα συνέβαλε από τον πρώτο χρόνο της εφαρμογής της άνοδο της εγχώριας ζήτησης (0.75%), του ΑΕΠ (0.5%) και της απασχόλησης κατά 7.000 θέσεις εργασίας.

• Τη δημιουργία ενός ισχυρού επενδυτικού σοκ (δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις) μέσα και από νέο σχέδιο Μάρσαλ για την αναθέρμανση και επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας που θα αναβαθμίσει τις παραγωγικές δυνατότητες και την εξωστρέφειά της. Αναγκαία συνθήκη η διαμόρφωση ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος με μείωση του ενεργειακού κόστους και ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, οι διαδοχικές αλλαγές στο οποίο αποτρέπουν το σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον.

• Την τιτλοποίηση των κοιτασμάτων του ορυκτού πλούτου τόσο για την αποπληρωμή του χρέους (μετά την απομείωση), όσο και για τη στήριξη των Ασφαλιστικών Ταμείων με τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού.

Κομβικό ρόλο σε αυτήν την εθνική προσπάθεια επιβάλλεται να διαδραματίσει αφενός το υπό κρατικό έλεγχο παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας, και αφετέρου το ανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει τη δημόσια διοίκηση.

Οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και στρατηγικού χαρακτήρα, καθώς και οι μεγάλες κρατικές βιομηχανίες παραμένοντας πάντα υπό κρατικό έλεγχο μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν ατμομηχανές ανάπτυξης μέσα και από σύναψη στρατηγικών συμμαχιών με ισχυρούς κρατικούς ομίλους του εξωτερικού για την εισαγωγή τεχνογνωσίας και την ενίσχυση της θέσης τους στο διεθνή ανταγωνισμό.

Σε μια περίοδο εξαιρετικά χαμηλών αποτιμήσεων και εν μέσω ενός κλίματος “εισπρακτικού πανικού”, οι ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα με “χρονοδιάγραμμα” κρατικών επιχειρήσεων μείζονος κοινωνικής και εθνικής σημασίας είναι όχι μόνο απαγορευμένες αλλά και εθνικά ζημιογόνες. Άλλωστε είναι “νωπές” ακόμα οι μνήμες του τυχοδιωκτισμού που επέδειξαν όσοι ιδιώτες ενεπλάκησαν είτε στην εξαγορά τους είτε στην ανάληψη του management.

Η κερδοφορία των κρατικών εταιρειών και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, με την αξιοποίηση του συνόλου του υπάρχοντος προσωπικού και μακριά από λογικές διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, είναι “απαράβατος όρος” για την αναζήτηση κοινωνικά βιώσιμων πρωτογενών πλεονασμάτων -ως προϊόντων ανάπτυξης και παραγωγικής μεγέθυνσης χωρίς τη “μέγγενη” της δημοσιονομικής λιτότητας-, την διανομή του παραγόμενου κοινωνικού μερίσματος σε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης πρόσβασης όλων των συμπολιτών μας στα βασικά κοινωνικά αγαθά.

Η επιλογή της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της κρίσης με όρους αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και το περιεχόμενο της συμμετοχής των θεσμικών οργάνων διακυβέρνησης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ε.Κ.Τ) στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης αναδεικνύει μια συνολικότερη ενδογενή αντίφαση καθώς προκρίνονται και επιβάλλονται πολιτικές που διευρύνουν την απόκλιση και το “χάσμα” μεταξύ Βορρά και Νότου (αλλά και εντός του Νότου).

Τα κράτη-μέλη που εμφανίζουν τα σοβαρότερα δημοσιονομικά προβλήματα “εξαιρούνται” από τους κοινωνικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής “Ε.Ε. 2020” ενώ θεμελιώδεις αρχές και αξίες του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου παύουν να ισχύουν για τους εργαζόμενούς τους.

Η εμπλοκή του ΔΝΤ, η ακραία λιτότητα και η αδυναμία μιας αμιγούς ευρωπαϊκής λύσης για τη διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη εμβαθύνει τον κατακερματισμό και τις προϋπάρχουσες ανακολουθίες από την προγενέστερη υιοθέτηση ενός μοντέλου άνισης ανάπτυξης στο εσωτερικό της.

Τα “ελλείμματα” του Nότου μετατρέπονται σε “κέρδη” του Βορρά κλυδωνίζοντας το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα.

Η πραγματική και καθολική υπέρβαση της κρίσης στην Ευρώπη είναι εφικτή μόνο μέσα από τη ριζική αλλαγή της ακολουθούμενης πολιτικής και την εγκατάλειψη της λύσης της “κρίσης των ανισοτήτων” που προωθείται ως εγγύηση για την αποπληρωμή των δανείων του Βορρά.

Η “Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη” οφείλει να εκδηλωθεί μέσα από πολιτικές αμοιβαιότητας του χρέους, πέρα από κάθε λογής οικονομικούς πατριωτισμούς και τάσεις ηγεμόνευσης.

Ταυτόχρονα, η “Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση” πρέπει να γίνει ο “καταλύτης” για τη διαμόρφωση συνθηκών πραγματικής σύγκλησης μέσα από ένα ισχυρό πλέγμα κοινωνικής προστασίας για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, με εναρμονισμένους μισθούς και κανόνες φορολόγησης, ενιαίους συντελεστές ΦΠΑ, “εσωτερική αγορά” και ενεργειακό κόστους.

Το κοινό όραμα της “Ισόρροπης Ανάπτυξης” και της “Περιφερειακής Συνοχής” μπορεί να πραγματωθεί με έναν δίκαιο και λειτουργικό καταμερισμό παραγωγικής δραστηριότητας και εργασίας εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας, αλλά και τον συντονισμό επιμέρους τομέων, όπως η βιομηχανική πολιτική κατά τα πρότυπα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Μόνο έτσι η Ε.Ε. θα αποτελέσει μια ομοσπονδία εθνών-κρατών όπου θα αθροίζονται οι αρετές και θα πολλαπλασιάζονται τα πλεονεκτήματα των χωρών-μελών της προς όφελος των ευρωπαίων πολιτών, μια κοινωνική Ευρώπη με οικονομία υψηλής ταχύτητας και όχι μια Ένωση με κοινωνίες “πολλαπλών ταχυτήτων”.

  

10 ΣΗΜΕΙΑ 
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η σημερινή Κυβέρνηση -είτε με την προηγούμενη τρικομματική της σύνθεση, είτε με τη σημερινή δικομματική της μορφή- ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Τόπου με σαφή δέσμευση και εντολή τη δυναμική επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων και τη σταδιακή απαγκίστρωση από αυτά με στόχο την οριστική υπέρβασή τους.

Στους 16 περίπου μήνες της θητείας της έχουν ληφθεί ιδιαίτερα επώδυνα και κοινωνικά άδικα μέτρα. Με δεδομένη και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών φτάνοντας κυριολεκτικά στο μη παρέκει, η ΔΑΚΕ Ι.Τ. θεωρεί πως η επικείμενη συνάντηση Κυβέρνησης-Τρόικας προβάλει ως η ύστατη ευκαιρία για την εκκίνηση της διαδικασίας επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθών όρων των Δανειακών Συμβάσεων προς όφελος της Πατρίδας μας και των πολιτών της.

Σε αυτό το πλαίσιο καταθέτουμε 10 σημεία προτάσεων μηδενικού ή ελάχιστου δημοσιονομικού κόστους με σημαντικό κοινωνικό και αναπτυξιακό όφελος. Η καθολική υιοθέτησή τους από την Κυβέρνηση -με απαραίτητη την προϋπόθεση της μη επιβολής πρόσθετων μέτρων- θα αποτελέσει μια “ενδιάμεση συμφωνία” με την κοινωνία αποδεικνύοντας την πολιτική της βούληση για αλλαγή της ακολουθούμενης πολιτικής και όχι την ταύτισή της με τις λογικές των προκατόχων της (Κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου).

1. Επαναφορά του βασικού μισθού στα 751€ με ταυτόχρονη κατάργηση της 6ης ΠΥΣ και του νέου μηχανισμού διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού. Κατάργηση του ειδικού βασικού μισθού για νέους κάτω των 25 ετών και εξίσωσή του με το γενικό όριο.

Η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 € αναμένεται να ενισχύσει σημαντικά την εγχώρια ζήτηση και την καταναλωτική δαπάνη αυξάνοντας τα δημόσια έσοδα με θετικότατο αντίκτυπο στη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και στο ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ. Επίσης, η αύξηση των μισθών οδηγεί και σε ανάλογη αύξηση των εισφορών προσφέροντας ανάσες ρευστότητας στα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Σε μια ελεύθερη οικονομία, ο καθορισμός των αμοιβών του Ιδιωτικού Τομέα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και όχι κρατικού παρεμβατισμού. Όσο για την παραπλανητική επίκληση της μη ύπαρξης αντίστοιχων μηχανισμών σε πολλά κράτη-μέλη της Ε.Ε., θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτές οι χώρες διαθέτουν ισχυρό πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων για τη διαμόρφωση των κλαδικών μισθών, που καλύπτουν σχεδόν εις ολόκληρο το σύνολο του εργατικού τους δυναμικού.

Τέλος, η απαράδεκτη μισθολογική διάκριση με βάση την ηλικία αποτελεί κατάφορη παραβίαση του δικαιώματος της ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Η εφαρμογή του στην πράξη απέδειξε πως δεν λειτουργεί ως κίνητρο για την αύξηση της προσφερόμενης εργασίας αλλά ως μηχανισμός υποκατάστασης των υφιστάμενων θέσεων εργασίας από φθηνότερη απασχόληση.

2. Επαναφορά της καθολικότητας ισχύος της ΕΓΣΣΕ για μισθολογικά ζητήματα

Η καθολικότητα ισχύος για μισθολογικά ζητήματα είναι η βασικότερη προϋπόθεση για την υπογραφή ΕΓΣΕΕ με αυξημένους βασικούς μισθούς που θα συντελέσουν αποφασιστικά τόσο στην ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και την αύξηση της παραγωγικότητας (άρα και την πραγματική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας), όσο και στη στήριξη του Ασφαλιστικού Συστήματος και την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων που συνιστά βασικό παράγοντα ανάπτυξης.

3. Διασύνδεση της εφαρμογής των κλαδικών συμβάσεων από τις επιχειρήσεις με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών

Με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων, το οποίο διοχετεύεται στην πραγματική οικονομία ενισχύοντας την εγχώρια ζήτηση-κατανάλωση, γεγονός που θα λειτουργήσει ευεργετικά στη συγκράτηση της απασχόλησης, στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων και στην ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει καμία εργοδοτική επιβάρυνση ή απώλεια εισφορών για τα Ασφαλιστικά Ταμεία καθώς ο αυξημένος κλαδικός μισθός ισοδυναμεί με μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές.

4. Αλλαγή του νομικού καθεστώτος περί κατασχέσεων με τη διαγραφή του συνόλου του χρέους του δανειολήπτη σε περίπτωση κατάσχεσης του υποθηκευμένου ακινήτου. Χρονική επιμήκυνση για τουλάχιστον 2 έτη της απαγόρευσης του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας

5. Διαγραφή του ποσού των στεγαστικών δανείων που υπερβαίνει το 110% της πραγματικής αξίας των ακινήτων και “κούρεμα” των δανείων που έχουν συναφθεί σε ελβετικό φράγκο ανάλογα με τη διακύμανση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Προώθηση ρυθμίσεων με “κούρεμα” επαγγελματικών και καταναλωτικών δανείων σύμφωνα με την εισοδηματική κατάσταση των δανειοληπτών και επιβολή ορίου μηνιαίας δόσης που δεν θα ξεπερνά το 30% του συνολικού μηνιαίου εισοδήματός του

6. Μετατροπή της εισφοράς αλληλεγγύης των συνταξιούχων σε “εισφορά αλληλεγγύης των γενεών” προκειμένου οι πόροι να “επιστρέφουν” στην Κοινωνική Ασφάλιση για τη ενίσχυσή της βιωσιμότητά της

7. Πιλοτική εφαρμογή εξάμηνης διάρκειας της απόδοσης των εσόδων από 4 μονάδες του ΦΠΑ για τη χρηματοδότηση των Ταμείων Κύριας και Επικουρικής Ασφάλισης

Η δημιουργία μιας ισχυρής φορολογικής κουλτούρας μέσω της διασύνδεσης της λήψης αποδείξεων με τις συνταξιοδοτικές παροχές ενδέχεται να επιφέρει σημαντικό πλήγμα στη φοροδιαφυγή και κατά συνέπεια να οδηγήσει σε αύξηση των κρατικών εσόδων προσφέροντας παράλληλα κρίσιμους πόρους στην Κοινωνική Ασφάλιση.

8. Αξιοποίηση διαθέσιμων κονδυλίων από το ΕΣΠΑ για την ενδυνάμωση και επέκταση του θεσμού της ενισχυτικής διδασκαλίας, ακόμα και για τους υποψηφίους των Πανελληνίων Εξετάσεων.

Η συγκεκριμένη πρόταση αποτελεί μια σημαντική ανακούφιση για τα ελληνικά νοικοκυριά τα οποία αδυνατούν να προσφέρουν στα παιδιά τους επιπρόσθετες υπηρεσίες εκπαίδευσης με συνέπεια την όξυνση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση της δομής του νέου Λυκείου και τον “πληθωρισμό” των εξετάσεων που προβλέπει κρίνεται απολύτως απαραίτητη. Η κάλυψη των θέσεων μπορεί να πραγματοποιηθεί από τη λίστα των αναπληρωτών καθηγητών.

9. Εφαρμογή του μέτρου της δωρεάν μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς των ανέργων και των ευπαθών κοινωνικά ομάδων με την έκδοση ειδικής κάρτας επιβίβασης.

10. Μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Η αύξηση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης (80% του Ειδικού Φόρου πετρελαίου κίνησης) είχε ως αποτέλεσμα τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης υγρών καυσίμων, την αδυναμία των πολιτών να αντιμετωπίσουν τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες του προηγούμενου χειμώνα, καθώς και τη σημαντική περιβαλλοντική επιβάρυνση, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, λόγω των εναλλακτικών πηγών θέρμανσης που αναζητήθηκαν. Η αύξηση της κατανάλωσης θα αμβλύνει την απώλεια των κρατικών εσόδων έχοντας ευεργετικές συνέπειες για τα ελληνικά σπίτια αλλά και το περιβάλλον.

Άλλωστε απέναντι στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ η οποία αποτελεί “προνόμιο” των τεχνοκρατών, η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα οφείλουν να προτάξουν και να εφαρμόσουν ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, επιτελώντας το ρόλο και την υποχρέωσή τους που δεν είναι άλλος από την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών.

Οι παραπάνω προτάσεις, μπορούν να υιοθετηθούν άμεσα, να συμπληρωθούν και με άλλες, ώστε όλες μαζί να αποτελέσουν τη ΒΑΣΗ διαπραγμάτευσης για μια ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΕΞΟΔΟΥ από την ΚΡΙΣΗ και τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ.

Η κυβέρνηση οφείλει έστω και τώρα να εγκαταλείψει την ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ της ΣΚΛΗΡΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ (Γερμανικών συμφερόντων) και να επαναδιαπραγματευτεί τους επαχθείς αδιέξοδους και καταστροφικούς για την οικονομία, αλλά πρωτίστως για την κοινωνία, όρους των μνημονίων και μέσα από έναν ειλικρινή ουσιαστικό διάλογο με όλους τους φορείς, να εφαρμόσει τέτοιου είδους προτάσεις που οδηγούν σε έναν άλλο δρόμο και να υπογράψει ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. Εάν δεν το πράξει όχι μόνο τα οικονομικά αδιέξοδα θα επιτείνονται δραματικά, αλλά τα κοινωνικά αδιέξοδα θα δημιουργήσουν ΑΜΕΣΑ –και δικαίως- τις προϋποθέσεις για την μεγάλη και αναπόφευκτη σύγκρουση ΛΑΟΥ και ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Η ΔΑΚΕ Ι.Τ., με βάση τα προαναφερόμενα, θα στηρίξει κάθε προσπάθεια ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ των Μνημονίων, με κατάργηση των επαχθών και αποτυχημένων απαιτήσεων, με τελικό στόχο την σταθερότητα, την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση με προτεραιότητα την κοινωνική συνοχή.

Κάθε άλλη κίνηση ή πράξη που θα βαδίζει πάνω στο ΛΑΘΟΣ, θα αποτελέσει το ΔΙΑΖΥΓΙΟ της πλειοψηφούσας κυβερνητικής παράταξης με την κοινωνική της βάση.