ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ...

Γράφει ο ΡΗΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

  

-Κάπως  έτσι θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας πολύπαθης ζωής μέσα

στο χώρο εργασία  ( ΔΕΗ ) .

Είμαι πολύ υπομονετικός και συνεργάσιμος , όμως η « π...... » , τα πισώπλατα μαχαιρώματα δεν έλειψαν ούτε στιγμή σε όλη τη διαδρομή μου στην επιχείρηση .

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν περισσότερο « ανοικτός » και ανεκτικός  απ’ ότι έπρεπε .

Έδωσα πολύ σημασία σε άτομα που δεν θα έπρεπε και αυτά νόμισαν ότι μπορούν να παίζουν και να με κοροϊδεύουν  επειδή πολλές φορές η οικονομική μου ανάγκη ήταν τέτοια που τους είχα ανάγκη και έσκυβα -στενοχωρημένος – το κεφάλι και έφευγα , κλεινόμουν στο γραφείο ( μου ) και στον εαυτό μου.

Απογοητευμένος από τις συμπεριφορές αυτές , αγανακτισμένος και βλάπτοντας τον εαυτό μου θέλω το δυνατόν ταχύτερα να φύγω από την επιζήμια για μένα και την οικογένειά μου « αντί επιχείρηση », πού όπως ακράδαντα υποστηρίζω η « ΔΕΗ πλέων καθημερινά τρώει τα παιδιά της ».

Αηδία , ντροπή , αγανάκτηση και ότι άλλο θα μπορούσα να νιώσω σήμερα στα 32 χρόνια  που συμπληρώνω και που ακόμα κάποιοι με διαβάλουν πισώπλατα νομίζοντας ότι έτσι  ικανοποιούν  τα ταπεινά τους αντισυναδελφικά τους ένστικτα .

Ο σεβασμός σίγουρα κερδίζετε και δεν επιβάλετε , όμως όταν ο άλλος δεν νοιώθει

τότε είσαι αναγκασμένος να μεταχειριστεί άλλους τρόπους για να μπορέσεις να αμυνθεί .

-Σήμερα έχουμε πολύ μεγάλη κρίση ΑΞΙΩΝ που οφείλετε στο χαμηλό επίπεδο που καλλιέργησαν  οι συνδικαλιστές και οι εκάστοτε προϊστάμενοι(που ορισμένοι ανεχόντουσαν το γλείψιμο και το κάρφωμα).

Ζούμε στην απόλυτη διάλυση των πάντων , δεν έχουμε ταμείο , δεν έχουμε αξιολόγηση ειλικρινή , δεν υπάρχει σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων που συμβιώνουν  στον ίδιο εργασιακό χώρο . Όλα είναι ρευστά και η ανασφάλεια , η αβεβαιότητα δημιουργεί εντάσεις και προσωπικές έριδες προσπαθώντας να εκτονώσουμε την ψυχολογική πίεση από την προδοσία που δεχθήκαμε ως έθνος ,ως άνθρωποι , ως εργαζόμενοι , ως προσωπικότητες .

Η  μεγάλη ρεμούλα όλα αυτά τα χρόνια η δήθεν συνδικαλιστική ιδιότητα ή ομπρέλα που τους παρείχαν έφτασαν στην κορυφή  του θράσους και της ισοπέδωσης κάθε συνετού και εχέφρονα  εργαζόμενου που αγωνιά πώς θα πάει τα χρήματα στο σπίτι του , στην οικογένεια του .

-Φτάνει πια η αναλγησία η βαρβαρότητα της προσωπικότητας του εργαζόμενου .

Ακατάλληλοι , ανίκανοι παίζετε με την ζωή και το μισθό του εργαζόμενου .

Υστ:Άραγε ακούει κανείς ……………!