"Για το ότι άδειασαν όλες οι πλατείες σε όλη την Ελλάδα και κυρίως η πλατεία του Πεδίου του Άρεως, ποιος ευθύνεται; Πάλι εγώ;"

ΟΜΙΛΙΑ ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ

ΤΗΣ Ε.Ε. ΤΗΣ ΓΣΕΕ

ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΣΕΕ

22.11.2013

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αφήνω στην άκρη τις ανούσιες εισαγωγές που ακούγονται κάθε φορά για το πόσο κρίσιμο και σημαντικό είναι αυτό το γενικό συμβούλιο.

Και με την παρατήρηση ότι για την ηγεσία δεν είναι ούτε κρίσιμο ούτε σημαντικό (γιατί αν ήταν κρίσιμο και σημαντικό θα είχε συνεδριάσει τα όργανα Διοίκησης, ώστε όλοι μαζί να προετοιμάσουμε την εισήγηση και να δούμε με τι  πρόταση θα έρθουμε), μπαίνω κατ’ ευθείαν στην ουσία.

Ποια είναι η ουσία κάθε φορά όταν κάνουμε γενικό συμβούλιο;

Με την παρουσία και τη βοήθεια όλων των στελεχών μας, όλων εσάς.

·        Να δούμε αν πάμε καλά

·        Τι δεν κάνουμε σωστά και

·        Πως το διορθώνουμε

Αυτή είναι η ουσία.

Ξεκινώ από το πρώτο.

Από το αν πάμε καλά;

Εσείς τι λέτε συνάδελφοι; Πάμε καλά;

Αν πάμε καλά δε χρειάζεται να παιδευόμαστε, ούτε να βασανιζόμαστε.

Μπορούμε να λήξουμε το γενικό συμβούλιο  τώρα, εδώ και να πάμε για καφέ.

Δυστυχώς όμως κατά την άποψή μου δεν πάμε καθόλου καλά και αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι, όχι καφέ, ούτε ανάσα δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε. Δεν έχουμε περιθώριο ούτε ανάσα να πάρουμε γιατί, ΟΧΙ σήμερα, ΕΔΩ και δύο χρόνια τουλάχιστον

εξαιτίας και της δικής μας απαράδεκτης; λαθεμένης; Εγκληματικής στάσης; (πείτε το όπως θέλετε) εκατομμύρια συνανθρώπων μας υποφέρουν.

Ναι αυτή είναι η πραγματικότητα ο κόσμος υποφέρει και αυτή τουλάχιστον την πραγματικότητα την αναγνωρίζουμε όλοι.

Εκείνο που δεν αναγνωρίζουν κάποιοι από εμάς, είναι το ότι, αν σήμερα εκατομμύρια συνάνθρωποί μας υποφέρουν, είναι και εξαιτίας μας. Εξαιτίας και των δικών μας λαθών. Είναι και εξαιτίας μας γιατί απλά (και εμάς αυτή είναι η δουλειά μας) εμείς δεν καταφέραμε να τους προστατέψουμε.

Κύριοι της ηγεσίας (απευθύνομαι στην ηγεσία-γιατί η δική της στρατηγική και...
τακτικές υλοποιήθηκαν) εκ του αποτελέσματος αποτύχατε παταγωδώς.

Αυτή είναι η αλήθεια, είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει όλος ο κόσμος.

Γι αυτό, μην προσπαθείτε επειδή σας ενοχλούν οι αλήθειες να μειώσετε την αξία των όσων σας καταλογίζω, επιχειρώντας να με εμφανίζετε κάθε φορά και εμένα και άλλους συντρόφους που σας κάνουν κριτική ως ακραίο, αναρχοσυνδικαλιστή, ή ότι δε δικαιούμαι  να σας κάνω κριτική, ή προτάσεις, γιατί στο χώρο μου στις τελευταίες απεργίες τα ποσοστά ήταν πολύ χαμηλά.

Τα ποσοστά έγιναν χαμηλά πολύ χαμηλά,

(Όχι μόνο στη ΔΕΗ, αλλά παντού), με τις 24ωρες ντουφεκιές σας, που απλά εξαγγέλλονταν και γίνονταν μόνο για τα μάτια.

Τα ποσοστά έγιναν χαμηλά εξ αιτίας σας

Αυτό είναι δικό σας κατόρθωμα.

Και για να την κλείσουμε μια και καλή αυτή την ιστορία, για την οικονομία της... συζήτησης, άντε να δεχτώ ότι εξαιτίας του αναρχοσυνδικαλισμού μας (προφανώς με τον όρο αναρχοσυνδικαλισμό εννοείται τη σύλληψη 18 στελεχών της ΓΕΝΟΠ, δύο φορές για το χαράτσι και το ότι κάναμε απεργία συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες όταν τους επιστράτευσαν-κάτι που δεν τολμήσατε να κάνατε εσείς γιατί φοβόσαστε μη γίνει κίνημα).

Επανέρχομαι,

Άντε να δεχτώ ότι για τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στη ΓΕΝΟΠ ευθύνομαι εγώ. Για το ότι άδειασαν όλες οι πλατείες σε όλη την Ελλάδα και κυρίως η πλατεία του Πεδίου του Άρεως, ποιος ευθύνεται; Πάλι εγώ;

Ακούστε κύριοι.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συγκεντρώνουν πάνω τους όσοι θέλουν να ηγούνται, είναι να αντέχουν να ακούν την κριτική και όχι ως μικροαστοί, ακριβώς επειδή δεν την αντέχουν να προσπαθούν να διαβάλουν και να μειώσουν όσους τους κριτικάρουν.

Με αυτά ως πρόλογο, και επειδή για μένα και τους συντρόφους μου το γενικό συμβούλιο όντως διεξάγεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται σε απόγνωση και απελπιστική κατάσταση, για να βγει κάτι και να μη φύγουμε πάλι από εδώ χωρίς να έχουμε βγάλει κανένα συμπέρασμα και χωρίς καμία ουσιαστική απόφαση, επιτρέψτε μου, πριν καταθέσω την πρόταση της παράταξής μας για πολλοστή φορά να εξηγήσω γιατί κατά την άποψή μας η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας έπαψε να συμμετέχει.

Ξεκινάω απ’ αυτό που είναι μια σκληρή πραγματικότητα γιατί αν δεν εξηγήσουμε και δεν κατανοήσουμε πως φτάσαμε ως εδώ δεν θα καταλάβουμε τα λάθη μας και κατ΄ επέκταση δεν θα τα διορθώσουμε και δεν θα πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ξεκινώντας λοιπόν απ΄ αυτό, τη μη συμμετοχή του κόσμου

αν επιχειρήσει κανείς να ερμηνεύσει το φαινόμενο παίρνοντας διάφορες γνώμες από το χώρο μας, το χώρο των συνδικαλιστών, γιατί δηλαδή σήμερα απεργεί και κινητοποιείται λιγότερος κόσμος απ’ ότι πριν τρία χρόνια, θα ακούσει απίστευτα πράγματα μέχρι και το ότι μας … ψεκάζουν! Ή τα ακόμα πιο προκλητικά ότι ο κόσμος τρώει από τα έτοιμα ή ότι είναι βολεμένος και ασυνείδητος.

Εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί

Κατά τη δική μας άποψη ο πραγματικός λόγος για τη μη συμμετοχή του κόσμου εδράζεται στις εξής αιτίες:

Πρώτον έχει χαθεί η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας προς εμάς που τον εκπροσωπούμε.

Δεύτερον έχει περάσει στο υποσυνείδητο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων η καταστροφική αντίληψη της αποτελεσματικότητας των αγώνων.

Τρίτον έχει πιάσει τόπο η μαύρη προπαγάνδα του συστήματος ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική και ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος και

Τέταρτον στον αντίποδα του ότι έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα του συστήματος περί μονόδρομων και ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική,

εμείς (η ηγεσία του Σ.Κ.) δεν αναδείξαμε επαρκώς την άλλη πολιτική, τον άλλο δρόμο.

Με λίγα λόγια δεν δώσαμε όραμα, προοπτική και ελπίδα.

Ειδικά το τελευταίο, χωρίς να υποτιμώ την αξία όλων των άλλων, είναι κομβικής αξίας ζήτημα και παίζει καθοριστικό ρόλο στην κινητοποίηση των πλατιών μαζών του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Αυτές κατά την άποψη μας είναι οι βασικές αίτιες για τη μη συμμετοχή των πλατιών μαζών.  

Γι αυτό,

εάν δεν θέλουμε να συνεχίσει η ίδια κατάσταση,

εάν θέλουμε να βάλουμε φρένο και να σταματήσουμε αυτές τις βάρβαρες, αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές εκείνο που πρέπει να κάνουμε άμεσα - σήμερα είναι να εξαλείψουμε τις αιτίες που κρατούν τα εκατομμύρια του... κόσμου της εργασίας μακριά από τα συνδικάτα, τις απεργίες και τα συλλαλητήρια με πρώτη και κυριότερη την άποψη περί της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Όμως για να εξαλείψεις την οποιαδήποτε αιτία πρώτα πρέπει να έχεις κατανοήσει τι την δημιούργησε.

Κατά την άποψή μας η απάντηση εδράζεται στον εγκληματικό τρόπο (και συνειδητά χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, γιατί όντως ήταν έγκλημα αυτό που έγινε και συνεχίζεται τρία χρόνια τώρα), που η ηγεσία της ΓΣΕΕ «αντιμετώπισε» τον οδοστρωτήρα των μνημονίων, της ΤΡΟΪΚΑΣ και των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων που μόνο ως απλή διαμαρτυρία μπορεί να χαρακτηριστεί και που δεν είχε και δεν έχει (γιατί εξακολουθεί την ίδια στάση) καμία απολύτως σχέση με αυτό που ονομάζουμε αντίσταση και αγώνα και που ως ήταν αναμενόμενο (αφού έτσι σχεδιάστηκε) ως αποτέλεσμα να μην νικήσουμε αλλά να ηττηθούμε.

Λέω ότι ήταν αναμενόμενο γιατί όντως πώς να νικήσεις χωρίς ουσιαστικό αγώνα;

v    Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ στην ουσία αποδεχόταν τα μνημόνια και δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια ιδεολογικής αποδόμησής τους;

Ο αγώνας πρώτα απ’ όλα, για να έχεις σοβαρές πιθανότητες νίκης πριν αναμετρηθείς στο πεδίο των δρόμων, πρέπει να δίνεται ιδεολογικά.

v    Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν η ηγεσία δεν έκανε καμία προσπάθεια απόκρουσης της μαύρης προπαγάνδας του συστήματος περί μονόδρομων και ανυπαρξίας άλλων πολιτικών;

v    Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν δεν του δείχνεις τον άλλο δρόμο και δεν του δίνεις όραμα, προοπτική και ελπίδα;

v    Πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν τον καλείς σε «αγώνα» χωρίς σοβαρό σχέδιο αντίστασης, χωρίς συντονισμό των δυνάμεων του και με αποσπασματικές κινήσεις;

v    πώς να νικήσει ο κόσμος της εργασίας όταν αφήνεις τον κάθε κλάδο να αγωνίζεται και να χτυπιέται μόνος του;

v    Πώς να νικήσει το εργατικό κίνημα με τις 24ωρες απεργίες εθιμοτυπικού χαρακτήρα που εξαγγέλλονταν την τελευταία στιγμή λίγες ημέρες πριν ψηφιστούν τα όποια μέτρα ή νομοσχέδια και που η υλοποίηση τους ήταν για την ημέρα που θα ψηφίζονταν;

v    Πώς να νικήσει το εργατικό κίνημα με τις 24ωρες απεργίες που εξαγγέλλονταν με τον τρόπο που ανέφερα πιο πάνω και που από την ημέρα που εξαγγέλλονταν μέχρι την ημέρα πραγματοποίησης τους δεν... γίνονταν καμία απολύτως προσπάθεια προετοιμασίας τους;

Τέλος,

Πώς να νικήσει το εργατικό κίνημα με μια ηγεσία που δεν έχει πίστη στη δύναμη του εργατικού κινήματος, αδύναμη και φοβισμένη;

Με τι ηθικό να δώσει τη μάχη ο «στρατός» του εργατικού κινήματος όταν ο «στρατηγός και οι «αξιωματικοί» του κρύβονται;

Αυτό που έγινε και συνεχίζεται τρία χρόνια τώρα,

δηλαδή στην ουσία να μην κάνουμε τίποτα για να νικήσουμε (ενώ μπορούσαμε), είχε ως αποτέλεσμα

και να περάσουν αυτές οι πολιτικές

και να παγιωθεί στις ψυχές, τη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων η καταστροφική αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Γι αυτό ο κόσμος πλέον δεν συμμετέχει.

Δεν συμμετέχει:

Ø    γιατί συνειδητά τον κάνανε να αισθάνεται ανήμπορος και αδύναμος

Ø    γιατί δεν βλέπει σοβαρή προσπάθεια αντίστασης

Ø    και κυρίως γιατί δεν του δώσαμε όραμα, προοπτική και ελπίδα

Κατά την άποψή μας, για όλα αυτά

Για όσα πέρασαν και για το ότι ο κόσμος αισθάνεται ανήμπορος να αντισταθεί, κύριος υπεύθυνος είναι η παραδομένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και για όποιον πιθανά πει ότι αυτή η λέξη είναι πολύ βαριά θα του απαντήσω ότι εκείνο που είναι

πολύ βαρύ και αβάσταχτο είναι το ότι εξαιτίας αυτής της στάσης της ΓΣΕΕ σήμερα 1.500.000 συνάνθρωποι μας,  σα να είναι μπάζα και σκουπίδια, είναι σπρωγμένοι και πεταγμένοι στο περιθώριο και τα αζήτητα της ζωής.

Βαρύ και απαράδεκτο δεν είναι η φράση που χρησιμοποίησα εγώ και την οποία (και χειρότερες ακόμα), χρησιμοποιεί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τις εργασίας.

Το βαρύ και απαράδεκτο είναι το γεγονός του ότι 2,5 χρόνια τώρα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει εξαφανιστεί από τους εργασιακούς χώρους !!

Βαρύ και απαράδεκτο είναι το γεγονός του ότι 170 ημέρες τώρα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν βρήκε μισή ώρα να πάει ως το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ αλλά και σε κανένα άλλο χώρο έτσι να πει δυο κουβέντες…

Κύριοι της ηγεσίας,

Αυτές είναι οι αλήθειες είτε σας αρέσουν είτε όχι και αναφέρομαι σε όλους όσους συνειδητά στηρίζουν αυτή την συμβιβασμένη και παραδομένη  ηγεσία, που μέσα σε όλα παρέδωσε και το δικαίωμα (άφησε να της το πάρουν μέσα από τα χέρια) υπογραφής της ΕΓΣΣΕ χωρίς να βγάλει κιχ.

Όμως το κύριο ζητούμενο τώρα δεν είναι να κρίνουμε τη στάση της ΓΣΕΕ.

Αυτή έχει κριθεί και απορριφθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Το κύριο ζητούμενο είναι να απαντήσουμε στο ερώτημα αν μπορούμε να νικήσουμε και πως.

Αν αυτό το απαντήσουμε πειστικά, τότε θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων και τότε ναι θα πετύχουμε την πρώτη μεγάλη νίκη.

Νίκη που θα ανεβάσει το ηθικό και που θα δείξει ποιοι είναι οι δυνατοί.

Νίκη που θα φέρει και τις επόμενες, αρκεί να έρθει η πρώτη.

Απαντώντας λοιπόν στο ερώτημα αν μπορούμε να νικήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα λέω πως ΝΑΙ.

Ναι μπορούμε να τους νικήσουμε

Ναι μπορούμε να τους σταματήσουμε

Ø    Μπορούμε γιατί οι πολιτικές τους χρεοκόπησαν

Ø    Μπορούμε γιατί οι συνταγές τους απέτυχαν

Ø    Μπορούμε γιατί είμαστε παντοδύναμοι

 και είμαστε παντοδύναμοι γιατί όλοι εμείς που υφιστάμεθα τα αποτελέσματα των πολιτικών τους είμαστε οι πολλοί.

Είμαστε εκατοντάδες

Είμαστε χιλιάδες

Είμαστε εκατομμύρια

Ακριβώς εκεί κρύβετε η δύναμη μας.

Όμως για να νικήσουμε,

πρέπει να κινηθούμε όλοι μαζί, ταυτόχρονα.

πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί ταυτόχρονα.  

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε σήμερα όσο ποτέ άλλοτε (και αργήσαμε ήδη πολύ, πάρα πολύ) είναι:

πρώτο να συγκρουστούμε ιδεολογικά με τα μνημόνια και τον πυρήνα γέννησης τους που είναι το  σάπιο, καπιταλιστικό σύστημα αναδεικνύοντας τον άλλο δρόμο, την άλλη πολιτική (δίνοντας έτσι όραμα, προοπτική και ελπίδα στοιχείο σημαντικό για να κινηθούν οι πλατιές μάζες) και

δεύτερο να συντονίσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας με την προκήρυξη Γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας και αίτημα να πέσουν αυτές οι πολιτικές εκπέμποντας έτσι το μήνυμα ότι εδώ,

έχουμε να κάνουμε με ένα σοβαρό αγώνα, με μία σκληρή σύγκρουση που δίνει περιεχόμενο στο «ή εμείς ή αυτοί» που δυστυχώς το χρησιμοποιούν ακόμα και όσοι δεν το πιστεύουν και όχι με μία εθιμοτυπικού τύπου άλλη μια 24ωρη απεργία (με την εκ τον προτέρων γνωστή αποτυχία), δηλαδή τουφεκιά στον αέρα…

Βεβαίως βασικά αιτήματα του αγώνα για να μην σπέρνουμε αυταπάτες στον κόσμο της εργασίας και να μην είναι τα αιτήματα μας αόριστα θα πρέπει σε πρώτη φάση να είναι η ακύρωση των μνημονίων που είναι εργαλεία του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και η διαγραφή του δυσβάσταχτου τοκογλυφικού χρέους.

Όμως επειδή δεν αρκούν αυτά τα δύο για να απελευθερωθεί οριστικά ο κόσμος της εργασίας από τα δεσμά του, τελικός στόχος του αγώνα μας θα πρέπει να είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών του.

Κλείνοντας επειδή τώρα τελευταία η πρόταση για απεργία διαρκείας έχει μπει στα χείλη αρκετών εκείνο που έχω να πω είναι ότι εάν το εννοούν, ιδού η ρόδος, ας το προτείνουν σήμερα να γίνει απόφαση του γενικού συμβουλίου και όχι να λένε να πάμε να ρωτήσουμε το κόσμο να μας πει αυτός τι θέλει.

Βεβαίως και πρέπει να ρωτήσουμε τον κόσμο αλλά πρώτα πρέπει να τους πούμε εμείς την δική μας άποψη. Την δική μας θέση.

Αυτό κάνουν οι ηγεσίες και δεν περιμένουν  να τους πει ο κόσμος (χωρίς να τον υποτιμώ καθόλου) τι πρέπει να κάνουν.

Οι ηγεσίες που θέλουν να είναι μπροστά στον αγώνα και να δείχνουν το δρόμο, επιδιώκουν η άποψη τους να γίνει θέση των οργάνων και στην συνέχεια πάνε στη βάση, και με  σεβασμό και επιχειρήματα, ενημερώνουν, καλλιεργούν  και ζυμώνουν την άποψη τους.

Μετά απ’ αυτό, μετά απ’ αυτή την διαδικασία, ειδικά όταν πρόκειται για αποφάσεις όπως αυτή της Γενικής Απεργίας διάρκειας, βεβαίως και πρέπει να ρωτήσουμε τους εργαζόμενους και αν η απάντηση τους είναι θετική, τότε θα υλοποιηθεί η απόφαση.

Εάν όμως η απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας παρά την σοβαρή προσπάθεια που πρέπει να γίνει για να πείσουμε για την υιοθέτηση και έγκριση της θέσης  μας δεν είναι θετική,  τότε δεν θα πρέπει να υλοποιηθεί.

Και αυτό γιατί με την γενική απεργία διαρκείας κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίξει.

Για να πας στη Γενική απεργία διαρκείας πριν ξεκινήσει , θα πρέπει

να είσαι σίγουρος ότι θα πετύχει. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι για να ξεκινήσει Γενική Απεργία Διαρκείας πρέπει να περιμένεις να εγκριθεί από το 100% των εργαζομένων.

Κατά την άποψη μας

έτσι θα πρέπει να κινηθούμε όσοι πιστεύουμε στην Γενική Απεργία διαρκείας

Πρέπει πρώτα καθαρά και ξάστερα να πούμε ότι αυτή είναι η θέση μας να επιχειρηματολογήσουμε για αυτή και αμέσως μετά να αρχίσουμε να την ζυμώνουμε στη βάση ώστε να την εγκρίνει και να την υιοθετήσει. Γιατί χωρίς την έγκριση και υιοθέτηση της βάσης είναι σίγουρο ότι δεν θα πετύχει. 

Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση γενικά και αόριστα ότι είμαστε υπέρ της απεργίας διαρκείας αλλά χωρίς να το προτείνουμε εμείς, παρά μόνο  ως αποδοχή  αν μας το προτείνει ο κόσμος χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, μόνο ως επικοινωνιακό τρικ μπορεί να εκληφθεί. 

Κλείνω λέγοντας ότι εμείς δεν καταλήξαμε στην πρόταση ΓΕΝΙΚΗΣ απεργίας διαρκείας έτσι μ΄ ένα εύκολο τρόπο γιατί εμείς δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι μεγαλύτερη αξία έχει το όπλο και όχι ο χειριστής.

Ανήκουμε σ’ αυτούς που πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο  Ναι όπως έχει γίνει και παλιότερα θα μπορούσαμε να νικήσουμε και με μια 24 ωρη.

Αυτό όμως, με δική σας ευθύνη έτσι όπως εκφυλίσατε τις 24 ώρες που τις προκηρύσσατε λίγες μέρες την υλοποίηση τους και χωρίς καμιά προετοιμασία για να επιτύχουν,  τελείωσε.

·        Τώρα ο κόσμος ακούει 24ωρη και γελάει. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει τίποτα μ΄ αυτές

·        Τώρα για να τον ξαναφέρουμε κοντά για να τον ξανά κινητοποιήσουμε για να ξανά πιστέψει και επειδή το αίτημα πλέον του κόσμου με όσα πέρασαν σε βάρος του, δεν είναι άπλα να μην περάσει αυτό το μέτρο, αλλά να ξαναπάρει πίσω το μισθό του και τη ζωή που του έκλεψαν, πρέπει να του προτείνουμε τη χρήση του όπλου που πιστεύει ότι μπορεί να τους σταματήσει.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΛΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Κλείνω θέτοντας την ερώτηση

 Αλήθεια εάν αυτό το όπλο το όπλο της Γενικής απεργίας δεν το χρησιμοποιήσουμε τώρα, που σαν τον μαύρο καβαλάρη θερίζουν τις ζωές μας,

Πότε θα το κάνουμε;