Χάραξη ενεργειακής πολιτικής χωρίς το Λιγνίτη δεν υφίσταται. Και όταν μιλάμε για λιγνίτη μιλάμε για την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού

Ο σημερινός τίτλος δεν είναι δικός μου. Είναι ακριβές απόσπασμα από ένα πολύ συνοπτικό άρθρο που ανέβηκε στο Ποτάμι πριν λίγες μέρες, στις 8/12, από τον υπεύθυνο του Τομέα Ενέργειας Γιώργο Μπάλλα και αφορά τη συμμετοχή του στις 6/12 σε ημερίδα με τίτλο «Μετάβαση της Ελλάδας και της Δυτικής Μακεδονίας ειδικότερα σε μια μετα-λιγνιτική εποχή – προκλήσεις και δυνατότητες», που πραγματοποιήθηκε, όχι φυσικά στη Δυτική Μακεδονία, αλλά στο κέντρο του πλανήτη, στο κάποτε «κλεινόν» άστυ.

Την ημερίδα οργάνωσε το «Πράσινο Ινστιτούτο«, και, όπως διαβάζουμε στη σχετική αφίσα, «με τη χρηματοδότηση του …

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προς το Ευρωπαϊκό Πράσινο Ίδρυμα και την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων». Λεφτά λοιπόν υπάρχουν, απλά  υπάρχουν για κάποιους και όχι για.. όλους!

Το άρθρο είναι πολύ συνοπτικό για να το αξιολογήσει κανείς. Θα σταθούμε όμως σε δυο σημεία και το πρώτο είναι : «Όμως η χώρα και η ΔΕΗ δεν θα πρέπει να μείνουν στο παρελθόν, αλλά να κοιτάξουν μπροστά και να σχεδιάσουν μια λιγνιτική πολιτική προς όφελος και της τοπικής κοινωνίας αλλά και της ελληνικής οικονομίας.

Ο ελληνικός λιγνίτης αποτελεί ένα πολύ φθηνό καύσιμο για την εγχώρια αγορά που θα πρέπει να αξιοποιηθεί αναλόγως με δεδομένο τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που αντιμετωπίζουμε. Με τη χρήση σύγχρονων τεχνολογιών και σε συνεργασία με τα αξιόλογα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της περιοχής, μπορούμε να συνδέσουμε την έρευνα που γίνεται σε αυτά με την βέλτιστη αξιοποίηση του λιγνιτικού μας δυναμικού. Η προώθηση των νέων τεχνολογιών, η ανάπτυξη της καινοτομίας, η ενθάρρυνση της πράσινης επιχειρηματικότητας στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας αποτελεί έναν δημιουργικό μονόδρομο για την περαιτέρω ανάπτυξη της περιοχής.«

Θα συμφωνήσουμε πως το παρελθόν ανήκει στην ιστορία και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, αλλά δεν βλέπουμε καμιά αναφορά στη «μικρή ΔΕΗ» και την κυβερνητική πολιτική της σαλαμοποίησης της ΔΕΗ. Δεν βλέπουμε καμιά αναφορά στην ανάγκη να πάμε σε νέες, σύγχρονης τεχνολογίας Μονάδες. Η πραγματικότητα είναι μπροστά μας και δεν μπορούμε να την παραβλέπουμε. Και τελικά εκείνο που έχει σημασία είναι να αποφασίσουμε με ποιο τρόπο θα ηλεκτροδοτηθεί η χώρα με ασφάλεια, με το χαμηλότερο κόστος για τον καταναλωτή και με την καλύτερη δυνατή στήριξη της οικονομίας. Οπότε επανερχόμαστε στη διαπίστωση του τίτλου: Χάραξη ενεργειακής πολιτικής χωρίς το Λιγνίτη δεν υφίσταται!

Το δεύτερο σημείο είναι : «Μία χώρα όμως δεν θα πρέπει να είναι προσκολλημένη στο παρελθόν, αλλά να προγραμματίζει το παρόν με γνώμονα το μέλλον. Μία χώρα σαν την Ελλάδα με τόσο άφθονο ηλιακό και αιολικό δυναμικό θα έπρεπε ήδη να έχει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο αξιοποίησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας με εγχώρια παραγωγή του συγκεκριμένου εξοπλισμού. Η αποβιομηχάνιση και το υψηλό ενεργειακό κόστος δεν μπορεί να είναι για καιρό ακόμα τροχοπέδη στην έξοδο της χώρας από την κρίση.»

Είναι σαφές πως εδώ έχουμε μια αγκύλωση του παρελθόντος, που έχει διαπεράσει τη σκέψη όλου του πολιτικού φάσματος την περασμένη δεκαετία, το να πάμε σε «πράσινες θέσεις εργασίας». Η ιδέα προέρχεται απ’ τους Πράσινους της Γερμανίας, που με την αντίθεσή τους στα πυρηνικά κυριάρχησαν ιδεολογικά στις δεκαετίες του 1980 και 1990 και κατέληξαν κυβερνητικοί εταίροι στην κυβέρνηση Σρέντερ το 1998, με το Γιόσκα Φίσερ Υπουργό Εξωτερικών. Όντως η Γερμανία έκανε πράξη τις «πράσινες θέσεις εργασίας» και δημιούργησε μια ολόκληρη βιομηχανία, αλλά δεν είναι όλοι σαν τη Γερμανία. Την ίδια άποψη την είδαμε στην «πράσινη ανάπτυξη» του ΓΑΠ, την είδαμε σε κάποιες συνιστώσες του Συριζα, την είδαμε φυσικά στις διάφορες «οικολογικές» ΜΚΟ και κόμματα.

Κανένας ωστόσο δεν λέει πως αυτή η πολιτική δοκιμάστηκε στην πράξη στην Ελλάδα και δεν «περπάτησε» και κανένας δεν έκανε τον κόπο να μας εξηγήσει το γιατί δεν «περπάτησε». Υπάρχουν χαώδεις δομικές διαφορές ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα, ώστε να αντιγράφει κανείς άκριτα τις Γερμανικές πολιτικές. Στη Γερμανία υπάρχει διαφορετική δομή του κρατικού μηχανισμού, λειτουργούν θεσμοί, υπάρχει ερευνητικό υπόβαθρο, υπάρχει ισχυρή βιομηχανική υποδομή, υπάρχει ισχυρό τραπεζικό σύστημα. Τι απ’ όλα αυτά υπάρχει στην Ελλάδα;

Κάποτε, πριν δεκαετίες, η ΔΕΗ επεχείρησε να κάνει ανεμογεννήτριες στην Ελλάδα και το πρώτο αιολικό πάρκο της Ευρώπης εγκαταστάθηκε το 1982 στην Κύθνο. Το εγχείρημα δεν «περπάτησε», κάτι έχω ακούσει για πτερύγια που κόπηκαν κι έπεσαν στο έδαφος, αλλά έχω ακούσει επίσης και για διακοπή λειτουργίας των πετρελαιομηχανών τις λίγες ώρες που υπήρχε άνεμος και μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου, κάτι που προφανώς κάποιους «μπορεί να ενόχλησε». Η προσπάθεια συνεχίστηκε το 1991-92 σε συνεργασία με μεγάλη εγχώρια εταιρεία του κλάδου μετάλλου. Αξιοποιώντας την εμπειρία της η ελληνική εταιρεία το 1998 κατασκεύασε το πρώτο ιδιωτικό αιολικό πάρκο στην Ελλάδα ισχύος 10,2 MW στη Σητεία, αλλά το 2004 εξαγοράστηκε από μεγάλη ισπανική εταιρεία αιολικών. Το 2011 η ΔΕΗ ήθελε να κάνει συνεργασία με την Κινεζική Sinovel, που θα εξέταζε και το ενδεχόμενο κατασκευής ανεμογεννητριών στην Ελλάδα. Κι από τότε μην την είδατε τη συνεργασία.

Ας αφήσουμε τα αιολικά κι ας δούμε τα Φ/Β: πράγματι πριν λίγα χρόνια έγιναν 5-6 εργοστάσια κατασκευής Φ/Β στην Ελλάδα, έγιναν οι «πράσινες θέσεις εργασίας» (Heliosphera στην Τρίπολη, Solar Cells Hellas σε Πάτρα και Θήβα, Silcio-Piritium στην Πάτρα, Exel Group και Stel Solar στο Κιλκίς). Και τον Ιανουάριο 2011, ενώ η χώρα είχε χρεοκοπήσει και είχε μπει στα Μνημόνια, ανέβηκε ολόκληρο κυβερνητικό κλιμάκιο στην Κοζάνη με επικεφαλής το ΓΑΠ κι εξήγγειλε «το μεγαλύτερο Φ/Β πάρκο στον κόσμο» σε συνδυασμό με εργοστάσιο κατασκευής πάνελ. Το είδαμε ποτέ; Πόσα εργοστάσια λειτουργούν σήμερα; Μήπως έως κανένα; Μας εξήγησε κανείς το γιατί; Μήπως επειδή χρησιμοποιούσαν γερμανική τεχνογνωσία, η οποία αποδείχθηκε μη ανταγωνιστική όταν η Κίνα πλημμύρισε την αγορά με φθηνά πάνελ; Κι έκλεισαν το 2012 κι ένα σωρό εργοστάσια στην ίδια τη Γερμανία;

Ο εξοπλισμός αιολικών και Φ/Β χρειάζεται κάποιες προϋποθέσεις για να παραχθεί και μια απ’ αυτές είναι να προϋπάρχει φθηνή ενέργεια. Φθηνή ενέργεια στην Ελλάδα εξασφάλιζε, εξασφαλίζει και μπορεί να εξασφαλίζει και στο προβλεπτό μέλλον μόνο ο λιγνίτης. Ας καταλάβουμε επιτέλους γιατί η Κίνα κατάφερε και παράγει τα πάντα κι έχει σαρώσει το διεθνή ανταγωνισμό.

Το πλήρες άρθρο με τα λινκς τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/12/blog-post_13.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!

Τον περασμένο Μάρτιο είχε δημοσιευθεί στο Protagon άρθρο για το λιγνίτη από μετέπειτα υποψήφιο Ευρωβουλευτή με το Ποτάμι και τώρα βλέπουμε και τον υπεύθυνο του Τομέα Ενέργειας να λέει πως «Χάραξη ενεργειακής πολιτικής χωρίς το Λιγνίτη δεν υφίσταται. Και όταν μιλάμε για λιγνίτη μιλάμε για την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.» Ίσως καταφέρουν να το εξηγήσουν και στο Θεοδωράκη, που μάλλον δεν ξέρει το θέμα και το καλοκαίρι μας μιλούσε για «ανταγωνισμό στην ενέργεια». Ηλεκτροπαραγωγή με ιδεοληψίες δεν γίνεται, καλό είναι να το καταλάβουν όλοι.

Ας αφήσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος κι ας ασχοληθούμε με το πιο σοβαρό απ’ όλα: πώς θα φτιάξουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που να σέβεται και να υπηρετεί τον πολίτη, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Με θεσμούς που λειτουργούν και εμπνέουν τους πολίτες να τους σέβονται και να τους τηρούν. Αλλά αυτά προϋποθέτουν να απαλλαγούμε απ’ το βαθύτατα σάπιο πολιτικό σύστημα, που χρεοκόπησε τη χώρα σε καιρό ειρήνης και εξακολουθεί να δείχνει εντελώς αμετανόητο.

Η ώρα της απαλλαγής κοντοζυγώνει, ας μη χάσουμε την ευκαιρία!